“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>

Mijn beste vriend van 16 jaar zat onlangs naast mijn peuter aan mijn keukentafel terwijl ik aan het koken was. Op een gegeven moment terwijl we wijn dronken en bijpraten, vertelde ze hoe kalm ik me door de keuken bewoog.

Haar opmerking stopte me in mijn sporen. Ik heb me altijd een beetje hectisch gevoeld als ik kook. Eigenlijk heb ik me altijd wat haastig gevoeld bij bijna alles wat ik doe. Elke dag jongleer ik met parttime werken als yoga- en meditatieleraar, voor onze peuter en baby zorgen en elke avond koken. Zoals de meeste mensen tegenwoordig, heb ik haast. Als ik broccoli hak, vliegen spikkels groene roosjes als confetti.

Een paar weken nadat mijn vriend die opmerking deelde, kwam mijn moeder bij ons logeren. Toen ik op een avond het avondeten aan het klaarmaken was, maakte ze een verrassend vergelijkbare opmerking over mijn tempo.

Ze hadden gelijk. Ik bewoog me tijdens het koken met een gevoel van gemak dat vaag vertrouwd maar toch totaal nieuw voor me aanvoelde. In plaats van mijn gebruikelijke gekletter van potten en pannen en de rommel die zich opstapelde in de gootsteen, was er iets bijna ritmisch en gracieus in de manier waarop ik me bewoog. Ik vertraagde mijn cadans terwijl ik groenten hakte, zodat ik de levendige kleuren in me op kon nemen. Ik roerde ingrediënten met standvastigheid en zekerheid in plaats van ze snel allemaal samen te dumpen. Er was zelfs een soort kalmte in de manier waarop ik korianderblaadjes van hun stelen plukte, een taak waar ik vroeger een hekel aan had.

Er was zeker iets verschoven.

Met spoed verhuizen

Toen ik yoga begon te beoefenen, hunkerde ik naar snelle bewegingen. Ik herinner me dat ik zo gefrustreerd was als leraren ons vroegen om zelfs maar vijf ademhalingen in houdingen te blijven. Ik wilde elke houding haasten, zodat ik verder kon met mijn dag, alsof ik dingen van een lijst aan het afvinken was. Savasana was vooral kwellend voor mij. Terwijl ik daar lag, in een poging niet te friemelen, telde ik ongeduldig de seconden tot de leraar de les zou beëindigen. Ik was bijna altijd de eerste die mijn mat oprolde en de studio uit glipte. Daarna racete ik naar de douches, zodat ik op tijd weer op mijn werk kon zijn.

Evenzo, toen 17.30 uur aanbrak, zou mijn keuken een chaos zijn als ik haastig het avondeten bij elkaar gooide in de kortst mogelijke tijd. Dit resulteerde er meestal in dat een deel van de maaltijd verbrandde en dat potten een nacht moesten weken, zodat ik de resten van mijn haast eraf kon schrapen.

Ik heb altijd een soort drukte in mijn persoonlijkheid gehad. En omdat ik altijd werd geprezen om hoeveel ik snel en efficiënt kon bereiken, maakte ik van dingen gedaan krijgen mijn persoonlijke maatstaf voor succes.

Maar ik denk niet dat ik me ooit heb gerealiseerd hoeveel ik overal in mijn leven haastte.

Mijn tempo vinden

Op een bepaald moment in mijn yogabeoefening begon ik mezelf echt in de houdingen te laten zijn zonder te anticiperen op wat er daarna kwam. Ik begon te letten op wat mijn lichaam aan het doen was. Ik observeerde hoe de buitenrand van mijn achterste voet sterk contact maakte met de grond onder me. Ik merkte hoeveel meer gemak ik voelde in balancerende houdingen als ik gelijkmatig ademde en gestaag staarde.

Met oefening, toewijding en geduld ontdekte ik dat ik een ervaring van stabiliteit en gemak in mijn yogabeoefening kon cultiveren. Dit is de sthira-sukham asanam die Patanjali beschrijft in Yoga Sutra 2.46, een uitdrukking die doorgaans wordt vertaald als ‘houdingen moeten stabiel en comfortabel zijn’.

Naarmate ik leerde mezelf aanwezigheid en zelfs plezier in het proces te laten vinden, stopte ik met haasten om na de les te vertrekken. Ik liet andere studenten voor mij douchen. Ik begon me zelfs minder gefrustreerd te voelen toen ik de trein miste.

Wat we in onze praktijk leren, strekt zich onvermijdelijk uit tot de rest van ons leven. Dat betekent voor mij meer plezier beleven aan de keuken dan ik ooit had verwacht. In plaats van het proces te haasten, vertraag ik het door de ingrediënten uren voor het avondeten te hakken en af ​​te meten. Ik betrek ook mijn familie bij het beslissen wat ik ga maken en zelfs bij het ontstelen van kruiden, waardoor iets dat vroeger als een alledaagse taak aanvoelde, verandert in tijd die we samen doorbrengen.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb nog steeds haast van tijd tot tijd. Maar ik wil niets meer overhaast doen. Als we snel bewegen – op onze mat, in de keuken of in het leven – missen we het proces, de momenten van gratie. En er valt net zoveel te winnen in het proces, zo niet meer, dan in de resultaten.

Over onze bijdrager

Neeti Narula is een yoga- en meditatieleraar en de directeur van Mindful Movement bij THE WELL in New York City. Haar lessen zijn geïnspireerd door verschillende yogascholen. Ze staat bekend om het geven van op afstemming gebaseerde lessen doordrenkt met thematische dharma- en yogafilosofie. Neeti gelooft dat de manier waarop je beweegt en ademt op je mat de manier bepaalt waarop je beweegt en ademt in je leven. Je kunt persoonlijk met haar oefenen bij THE WELL of bij Modo Yoga NYC. Bekijk haar Instagram @neeti.narula voor meer informatie over Neeti.