“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Ik gaf pas een paar maanden yogales toen mijn leraar me vroeg om hun populaire zondagmiddagles in te vullen. Invallen voor iedereen is een voorrecht, maar het is een enorme eer-slash-terreur als je invalt voor je eigen leraar.

Mijn eerste invalervaring was in een tijd dat roosters niet online werden bijgewerkt, wat betekent dat studenten geen kans hadden om te bevestigen dat hun gebruikelijke leraar er zou zijn. Subs werden vaak onthaald met teleurgestelde gezichten of sommige mensen rolden abrupt hun mat op en gingen weg toen ze zagen dat hun leraar afwezig was.

Dit overkwam mij die middag. Hoewel dit mijn uitgeputte zenuwen niet hielp, bleef een belangrijk persoon op de eerste rij vriendelijk – of misschien jammerlijk – naar me glimlachen. Het was de vrouw van mijn leraar. Geen druk.

De les leek goed van start te gaan. Ondanks mijn nachtmerries van het tegendeel, herinnerde ik me dat ik elke pose aan beide kanten moest aanleren. De studenten waren aan het zweten, wat ik opvatte als een teken dat de reeks behoorlijk intens was. Nadat ik de staande houdingen had doorstaan, bracht ik ze op hun rug en ging verder met post-backbend kernwerk. Het was een opluchting om bij het afkoelgedeelte van de les te komen en bijna klaar te zijn.

Toen wierp ik een blik op de klok. Slechts 45 minuten van de les van 90 minuten waren verstreken. Ik was door mijn reeks heen geblazen in niet de helft van de tijd die nodig was. Geen wonder dat iedereen zo bezweet was.

De vrouw van mijn leraar zag me wanhopig naar de klok staren. “Zijn we aan het afkoelen?” vroeg ze zachtjes. Ze was oprecht in de war. Net als ik.

Ik lachte alsof ik wilde zeggen: “Nee gek, wacht maar af.” Ik denk dat ik ook tegen mezelf sprak. Ik voelde me zowel beschaamd als volkomen perplex over wat ik nu moest doen.

Hoe paniek ons ​​onderwijs beïnvloedt

Mijn lichaam discrimineert niet goed als ik angstig ben. Het is moeilijk om te onderscheiden of ik auto-ongelukken krijg (ja, meervoud) op de beroemde 405 Freeway in Los Angeles of een grote invalmogelijkheid verpest. In beide gevallen voelt mijn buik alsof ik van een klif val.

Ik wist dat ik moest kalmeren voordat ik een rationele beslissing kon nemen over WTF die ik ging doen. Ik bracht de klas haastig terug naar Tadasana (Berghouding) en nodigde de studenten uit om Surya Namaskara A (Zonnegroet A) te nemen, omdat ik wat tijd moest doden terwijl ik besloot wat er daarna zou komen.

Toen begon ik naast hen te bewegen. Langzaam en ritmisch mijn armen optillen en naar voren vouwen hielp mijn hartslag te vertragen en mijn hersenen te focussen.

Tegen de tijd dat we in Downward-Facing Dog aankwamen, veranderde mijn hele perspectief, en niet alleen omdat we ondersteboven waren. Ik besloot dat ik zou genieten van het feit dat ik bijna een half uur had om ze af te koelen met heupopeners en zittende houdingen. Dan zou ik ze zeven minuten de tijd geven om te integreren in Savasana. Zelfs in de dagen van lessen van 90 minuten was het een luxe om aan het einde van de les de tijd te nemen. De vrouw van mijn leraar, een moeder van twee jonge kinderen, leek me bijzonder dankbaar.

Ik weet dat ik die dag niet de meest populaire sub was, maar ik zou durven zeggen dat ik een van de meer authentieke was. Omdat ik het laatste deel van die les mijn hart liet leiden in plaats van mijn hoofd.

5 dingen die je kunt doen om jezelf te kalmeren als je in paniek raakt tijdens het lesgeven

Tijdens het lesgeven werd ik bij de minste hapering van de wijs gebracht. Vergeten om aan één kant een houding aan te leren, zou mijn zenuwstelsel in een neerwaartse spiraal brengen, vergelijkbaar met een auto-ongeluk. Hetzelfde geldt voor het vergeten van de Sanskrietnaam van een pose.

Wat ik in de loop der jaren heb geleerd, is dat het nooit gaat om het niet voelen van die aanvankelijke angst. Zelfs als we het proberen, hebben we geen controle over het oerbrein, dat verantwoordelijk is voor onze stressreactie. Vandaar de term ‘primair’. Het is instinctief.

Ik praat snel, beweeg snel en adem blijkbaar snel, vooral als ik in paniek raak. De meesten van ons wel. Wat we op dat moment moeten aanpakken, is vooral onszelf vertragen en onszelf terugbrengen naar het huidige moment. Als we dat kunnen, hebben we toegang tot onze rationele geest en ons innerlijk weten.

Hieronder volgen de dingen die me terugbrengen naar mezelf als ik in paniek ben.

1. Beweeg je lichaam

Een voordeel van het zijn van een yogaleraar die in paniek raakt, is dat het niet enorm ongepast zou zijn als je je lichaam midden in de les zou gaan bewegen, in tegenstelling tot wanneer je algebra zou onderwijzen. Wetenschappelijk onderzoek toont aan dat meditatieve beweging met de nadruk op bewustzijn kan helpen de reactie van het zenuwstelsel opnieuw af te stemmen. (Opmerking: Bewust bewegen omvat niet als een bezetene door de kamer lopen, wat juist het tegenovergestelde effect kan hebben.)

Elke vorm van aandachtige beweging kan de stressreactie dempen. Sommige leerkrachten demonstreren de hele klas samen met hun leerlingen. Anderen niet. Of je nu besluit om in de stroom van de student te springen of gewoon jezelf in beweging te houden, sta jezelf toe om een ​​soort van kalmerende beweging te vinden.

Probeer dit: Als je al met je leerlingen beweegt, instrueer dan een dynamische reeks zoals Surya Namaskara A of Cat-Cow. Als je niet met je klas hebt geoefend, overweeg dan om je armen of bovenlichaam samen met je leerlingen te bewegen of een eenvoudige houding te demonstreren waarvoor je niet hoeft op te warmen.

2. Krijg cadeau

Heel vaak is onze paniek of angst niet een reactie op wat er op dit moment werkelijk gebeurt, maar eerder onze anticipatie op wat er kan gebeuren of een herinnering aan wat ooit in een vergelijkbare situatie is gebeurd. Belichaming, iets waar we de laatste tijd veel over hebben gehoord en misschien zelfs iets is dat je onderwijst, is de praktijk van het gebruik van het lichaam om onszelf in het huidige moment te verankeren, net zoals we onze studenten aanbieden door yoga te beoefenen .

Probeer dit: Veranker in je fundering. Als je staat, kom dan in Tadasana (berghouding) en voel hoe het hele oppervlak van je voeten contact maakt met de grond. Als je zit, aard jezelf dan door je zitbeenderen. Observeer de relatie tussen jou en de vloer onder je.

3. Adem

Als yogadocenten prijzen we altijd de kracht van de adem. Wat is een betere manier om les te geven dan door het goede voorbeeld te geven? Dit klinkt misschien voor de hand liggend, aangezien we mensen letterlijk leren ademen als we yoga onderwijzen, maar studenten laten zien wat er gebeurt als je het zelf toepast. (Natuurlijk geef je ook het goede voorbeeld als je in paniek raakt, het verprutst en dan aardig voor jezelf bent. Beide zijn even belangrijke lessen.)

Probeer dit: Als je in paniek raakt, instrueer dan iedereen om volledig in te ademen en volledig uit te ademen, in welke houding de leerlingen zich op dat moment ook bevinden. Jij doet hetzelfde. Overweeg om naar de kamer te luisteren en het geluid van de collectieve ademhaling, in plaats van die van jezelf, het tempo te laten bepalen. Laat dit het ritme van je ademhaling informeren en vertragen.

4. Vertrouw op aanraking

Ik zou nooit aanraden om je handen op iemand anders te leggen, vooral een student, als je in een verhoogde staat bent. Maar zelfaanraking kan heel rustgevend zijn. Wat onderzoekers ‘zelfverzachtende aanraking’ noemen, kan bijna net zo effectief zijn bij het verminderen van stress als geknuffeld worden door iemand anders.

Probeer dit: Plaats een hand op je borst en de andere op je buik terwijl je ademt. Of geef jezelf letterlijk een knuffel, alsof je je voorbereidt op Garudasana (adelaar), door je ellebogen te kruisen en over je borst naar je tegenoverliggende schouders te reiken.

5. Zing of neurie

De wetenschap heeft aangetoond wat beschavingen door de eeuwen heen instinctief hebben geweten: chanten of neuriën kan zeer rustgevend zijn. Bied jezelf (en je klas) deze stressverlagende voordelen aan door je klas te leiden in een gezang. Of je kunt rustig tussen de signalen door neuriën.

Probeer dit: Mijn lerares Annie Carpenter geeft graag les over de uitademing in achterwaartse buigingen. Je zou hetzelfde kunnen doen in elke pose. Of, als je dat liever hebt, zing de Gayatri Mantra terwijl je de leerlingen door Surya Namaskara A leidt.

Over onze bijdrager

Sarah Ezrin is een auteur, een wereldberoemde yogadocent, een populaire Instagram-influencer en mama in de San Francisco Bay Area. Haar bereidheid om ongegeneerd eerlijk en kwetsbaar te zijn, samen met haar aangeboren wijsheid, maken haar schrijven, yogalessen en sociale media tot geweldige bronnen van genezing en innerlijke rust voor veel mensen. Sarah verandert de wereld door haar zelfliefde één voor één aan te leren. Ze is ook de auteur van The Yoga of Parenting. Je kunt haar volgen op Instagram op @sarahezrinyoga en TikTok op @sarahezrin.