“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>
De deur uit? Lees dit artikel over de nieuwe Outside+ app die nu beschikbaar is op iOS-apparaten voor leden! >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}”>Download de app.
Kort na de geboorte van mijn zoon zat ik op mijn bed toen een verpleegster de kamer binnenkwam om me te controleren. Terwijl ze een verband van mijn arm verwijderde, zei ik “Auw!” en wendde zich tot mijn man en zei: “Dat deed pijn!” We begonnen allebei te lachen. Ik was net bevallen van mijn tweede kind na een bevalling van 8 uur zonder medicijnen, maar ik was verrast door de steek van een verband dat van mijn huid werd getrokken.
Dat moment liet me zien hoe onze relatie met pijn onze ervaring ervan bepaalt. Tijdens de bevalling was ik voorbereid op de pijn, deed een bewuste poging om ermee te ademen en het mijn lichaam te laten openen zodat mijn kind de wereld in kon. Het was absoluut de meest intense sensatie die ik ooit heb meegemaakt. Hoewel de pijn van het verband dat werd verwijderd veel minder intens was, was het onverwacht. Het werd mij ook aangedaan in plaats van iets dat ik belichaamde. Beide soorten pijn waren echt. Maar mijn ervaring met hen was heel anders.
Onze gecompliceerde relatie met pijn
In de hedendaagse Amerikaanse samenleving is de laatste jaren een ideologie ontstaan waarin pijn als slecht wordt beschouwd. Volgens deze manier van denken moet zelfs de geringste zweem van ongemak – of het nu fysiek, emotioneel of relationeel is – worden vermeden. Wrijving van welke aard dan ook wordt als ondraaglijk beschouwd, dus trekken we ons terug in onze hoekjes en vinden een zogenaamd veilige haven in het vertrouwde.
We doen dit niet alleen met fysieke pijn, maar met elke sensatie of emotie die we ongemakkelijk vinden. Wanneer we op deze manier vluchten, raken denk- en gedragspatronen ingesleten en verkalkt ons perspectief. Er blijft voor ons geen ruimte over om te leren wat er zou kunnen gebeuren als we pijn zouden erkennen – zowel die van onszelf als die van anderen – en deze zouden laten fungeren als een leidende kracht naar waarheid, kracht en verbinding.
Hoe is dit relevant voor degenen onder ons die yoga beoefenen? Terwijl we oefenen, leren we een respectvolle relatie met pijn op te bouwen. Een toegewijde yogabeoefening is bedoeld om ons onze zwakheden te laten zien. Fysiek laat het ons weten welke spieren versterking nodig hebben, waar beklemming de fysieke vrijheid beperkt en of een gewricht onstabiel is. Hoe laat hij ons dit weten? Ongemak en soms pijn.
Pijn kan zich in vele vormen voordoen: een vluchtige pijn die na een dag of twee verdwijnt; een doffe, aanhoudende pijn; of een snel, scherp gevoel. Elk type pijn vereist een andere reactie, en dit maakt deel uit van het cultiveren van wijsheid.
Wat we kunnen leren van pijn
Er is geen gebrek aan comfort in het moderne leven voor degenen onder ons die het voorrecht hebben om ze te hebben. Toch zal er altijd pijn zijn. Op de mat hebben we de mogelijkheid om te oefenen om voor onszelf te zorgen als we pijn hebben. We hebben ook de mogelijkheid om gewoon getuige te zijn van ons ongemak, onze pijn en ons lijden.
Velen van ons zijn geprogrammeerd om weg te rennen van dit soort gewaarwordingen of er doorheen te gaan. Als docent zie ik dit fenomeen vaak voorbij komen in de oefenruimte. Een nieuwe student begint te oefenen en voelt zich sterker, gelukkiger, rustiger. Een paar maanden later beginnen er wat pijntjes en kwalen. De student gaat ervan uit dat yoga hen heeft verwond en ze stoppen met oefenen. Of de student ervaart deze pijntjes en pijnen, negeert ze en gaat dag in dag uit op dezelfde manier door met oefenen totdat er letterlijk iets kapot gaat.
Een genuanceerder en productiever pad voorwaarts zou het pad van onderzoek, verkenning en genezing zijn. Als een leerling met pijn bij mij komt, luister ik eerst. Dan stel ik vragen. Hoe voelt het? Waar voel je het precies? Welke houdingen verergeren het? Is er iets waardoor het beter voelt? Voelt het als beschadigende pijn of de pijn van uitzetting? Waar ben je bang voor voor deze pijn?
Vervolgens werken we samen om een plan te bedenken om houdingen en overgangen aan te passen, zodat we letsel kunnen voorkomen. We voegen elementen toe die de oorzaak van de pijn kunnen aanpakken, en werken toe naar volledige, gratis functionaliteit. Zo leert de student die respectvolle relatie met ongemak en pijn aan te gaan.
Eerst luisteren we aandachtig. We laten de pijn tot ons spreken. In plaats van weg te rennen uit angst, gaan we erbij zitten en informeren. We onderscheiden waar het vandaan kan komen en wat de oorzaak kan zijn. Als de pijn scherp is en we niet kunnen ademen, is dat een teken dat we moeten rusten en de juiste hulp moeten zoeken. Als de pijn beheersbaar is, vinden we een manier om yoga te beoefenen die ons lichaam laat weten dat we ervoor gaan zorgen, dat het erop kan vertrouwen dat we geen schade aanrichten. Het zenuwstelsel heeft dan de mogelijkheid om te ontspannen terwijl we versterken en genezen door middel van verschillende modaliteiten.
Die modaliteiten kunnen een diepere verbinding met de adem omvatten, rekwisieten om meer ondersteuning te bieden, aanpassingen van levensstijl om meer systemische problemen aan te pakken, externe verwijzingen naar een fysiotherapeut of lichaamswerker, evenals allopathische medische expertise. Het is aan elke leraar om duidelijk te zijn over wat ze te bieden heeft en zich op haar gemak te voelen om een student met pijn aan te bevelen een arts of andere professional te raadplegen. Het is ook de verantwoordelijkheid van de student om eerlijk te zijn over de mate van pijn die ze ervaart. Genezing is een inside job, maar we hebben de juiste tools nodig om het te laten gebeuren.
Toewijding aan onze yogabeoefening betekent dat we dit proces keer op keer zullen ondernemen. Door dit te doen, omarmen we onze kwetsbaarheid en graven we de angst uit die vaak onder onze pijn schuilgaat. We hebben dan de mogelijkheid om te regenereren en er sterker uit te komen dan voorheen. Dit proces is inderdaad het pad.
Als we dit rehabilitatieproces in onze yogabeoefening kunnen aangaan, kunnen we er misschien aan deelnemen wanneer we gedurende ons leven verschillende soorten pijn ervaren. Misschien wel het belangrijkste is dat we dit proces kunnen aangaan met onze familie, vrienden, buren en anderen met wie we het niet eens zijn. De pijn in ons lichaam smeekt ons om te luisteren, net als de pijn in ons hart. Als we kunnen afstemmen, wordt pijn het voertuig voor transformatie. Dit is de weg van veerkracht.
GERELATEERD: Hoe ademhaling en meditatie stress en chronische pijn kunnen verlichten
Over onze bijdrager
Pranidhi Varshney is de oprichter van Yoga Shala West, een door de gemeenschap ondersteunde Ashtanga Yoga-studio in West Los Angeles. Ze is ook moeder van twee kinderen die ze omschrijft als ‘moedige en wijze kleine wezens’. De rode draad door al haar werk is het verlangen om gemeenschap op te bouwen en vanuit het hart te leven.