“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

De afgelopen jaren ben ik echt gefrustreerd geraakt door de manier waarop yoga wordt geportretteerd op sociale media. Ik werd het beu om jonge, dunne, blanke slangenmensen ingewikkelde houdingen te zien demonstreren. Ze leken een verkeerde voorstelling te geven van wat een echt toegankelijke en transformerende inheemse praktijk uit Zuid-Azië kan zijn. Ik zou zelfs mensen blokkeren die foto’s van zichzelf deelden in schrale kleding terwijl ze bochtige yogahoudingen op het strand deden.

Maar toen begon mijn 16-jarige dochter haar opwinding over Instagram-rollen te delen. Ze liet me populaire yogavideo’s zien en we praatten erover om er samen een paar te maken. Het was voor haar een manier om betrokken te raken bij mijn werk, dus ik greep de kans om iets met haar te creëren.

In eerste instantie hebben we enkele basishandleidingen gemaakt over manieren om yoga toegankelijk te maken. Toen begon ik andere toegankelijke yogadocenten te vragen om mijn stoelyoga-houdingen te ‘remixen’ en hun videorollen naast de mijne op te nemen. Het was een leuke nieuwe manier om te oefenen met andere leraren die ik ken.

Toch leek het platform voor mij vooral over voyeurisme te gaan, totdat mijn vriendin Deanna Michalopoulos me uitdaagde om manieren te vinden om het te gebruiken om mensen te betrekken en te inspireren. Het kwam bij me op dat ik haspels kon gebruiken van yogadocenten die ingewikkelde poses doen en ze remixen om toegankelijke stoelversies van die vormen te demonstreren.

Sociale media voor het goede gebruiken

Ik stak mijn hand uit naar mijn vriend Kino MacGregor, die bekend staat om haar intense Ashtanga-yogabeoefening, en vroeg of ik een van haar rollen met haar yogaposts mocht gebruiken, en haar onmiddellijke antwoord was: “Natuurlijk!”

In haar haspel zit ze op het zand in een felrode bikini, glimlachend en zwaaiend terwijl de wind door haar haren waait. Ze beweegt zich in een paar variaties van Baddha Konasana, Bound Angle Pose, en eindigt door een been achter haar hoofd te leggen in Compass Pose.

Hoe zou ik dat toegankelijk kunnen maken? Ik koos de eenvoudigste benadering die ik kon bedenken en filmde mezelf terwijl ik op een stoel zat, over een gebogen been leunde en vervolgens een zijwaartse buiging deed. Met de hulp van mijn dochter heb ik de rollen zo bewerkt dat mijn timing en positionering die van Kino weerspiegelden. Bijna zodra ik het postte, stroomden er veel positieve feedback binnen. Opmerkingen zoals:

“Dit is zo’n goede, beste post die ik in tijden heb gezien.”

“Puur goud.”

“Ik hou van de opties! Dus, zo, zoveel mensen zeggen dat ze geen yoga kunnen doen vanwege een gebrek aan flexibiliteit. Het is eigenlijk best irritant, want het is gewoon niet waar en ze tellen zichzelf automatisch uit.”

Ik voelde hoe nuttig dit voor zoveel mensen was.

Ik begon de “populaire” yogawereld op Instagram te verkennen. Mijn dochter leidde me naar rollen met duizelingwekkend complexe poses, hoge productiewaarden en letterlijk miljoenen views. Terwijl ik langzaam de deur opende naar een virtuele yogawereld die ik eerder had buitengesloten, leerde ik uiteindelijk meer dan ik had verwacht.

Sociale media onthullen een valse kloof in yoga

Elke keer dat ik een remix wilde doen, nam ik eerst contact op met de beoefenaar om te vragen of ik hun reel mocht gebruiken. Hun antwoorden waren zo vriendelijk en ze toonden vaak oprechte interesse in mijn werk. Bijna iedereen met wie ik contact opnam, reageerde zo positief toen ik een meer toegankelijke vorm van hun yogabeoefening wilde demonstreren. In feite was de bijna universele reactie dat ze toegewijd zijn om hun eigen onderwijs toegankelijk te maken.

Eerlijk gezegd verbaasde me dat. Naar mijn mening zou hun presentatie op sociale media het tegenovergestelde effect hebben gehad. Ik vroeg me echt af: inspireert het delen van een fysiek complexe oefening op sociale media mensen om yoga te beoefenen, of ontmoedigt het de miljoenen mensen die geen dun, flexibel, jong lichaam hebben?

Het doet me denken aan het kijken naar de Olympische Spelen op televisie. Ik heb ontzag voor die inspirerende atleten die hun leven aan hun sport hebben gewijd. Hun vaardigheden lijken vaak bovenmenselijk, en ik ben altijd onder de indruk. Maar dat vertaalt zich zelden in dat ik zelf een van die sporten wil proberen. Laten we zeggen dat ik niet ben begonnen met schansspringen of slalom. En dat is mijn zorg als het gaat om yoga. We scrollen door deze beelden op sociale media met ontzag en waardering, maar ik kan niet zeggen dat het zich vertaalt in veranderde levens.

Tegelijkertijd leerde ik door het maken van deze rollen dat ik veroordelend was en aannames deed. Ik begon in te zien dat ik vooroordelen had over deze yogadocenten op Instagram. Deze ervaring heeft me de kans geboden om contact te leggen met leraren wiens werk echt ontoegankelijk leek, en om verbindingen op te bouwen over deze valse grenzen die ik in mijn hoofd had gecreëerd. Na het eerste contact volgen we elkaar meestal op en ondersteunen we elkaars werk, wat voor mij heel helend is geweest. In feite is dat de kant van deze ervaring die het krachtigst is geweest.

Yoga is een innerlijke beoefening. Dat zie je niet op sociale media

Ik was blij te ontdekken dat veel van deze yogadocenten zichzelf ook slangenmens noemden – wat ze vaak demonstreren is contortionisme en niet yoga. Ik waardeerde hun eerlijkheid daarover enorm. Yoga is een universele beoefening, zowel voor flexibele mensen als voor degenen onder ons die niet in staat zijn om onze voet achter ons hoofd te zetten. We moeten gewoon duidelijk zijn over hoe we deze praktijk noemen.

Yoga is een interne spirituele oefening gericht op het kalmeren van de geest en het verbinden met de waarheid in ons hart. Asana, de fysieke houdingen, zijn een nuttige techniek om met… de geest te werken. In tegenstelling tot wat algemeen bekend is, gaan zelfs fysieke yogahoudingen niet zozeer over het buigen van het lichaam, maar over het kalmeren van de geest.

Aangezien yoga gaat over wat er mentaal gebeurt, hoe kun je dan zien of iemand yoga doet? Het feit is dat je dat niet kunt. Iemand kan achterover leunen in een stoel of in bed liggen en nog steeds yoga doen. Of ze kunnen worden opgedraaid als een krakeling in een complexe pose en geen yoga doen. Yoga vindt plaats wanneer de geest op een bewuste manier betrokken of gefocust is. Het kan gericht zijn op de ademhaling, een mantra of een sensatie – in een complexe pose of een toegankelijke.

In feite weet ik niet wat er in de hoofden van deze beoefenaars gebeurt, net zomin als zij weten wat er in de mijne gebeurt. Ik kan misschien niet zeggen of ze aan yoga doen of, laten we zeggen, nadenken over hoe boos ze zijn op de fotograaf omdat hij ze keer op keer dezelfde pose laat doen, maar ik kan in mijn hart weten dat we nauw met elkaar verbonden zijn. Dat is mijn yogapraktijk.

Sociale media kunnen ons verbinden

Toen sommige van mijn remixes populair werden en tienduizenden views verzamelden, voedde elke like en share het kleine, hongerige deel van mijn ego dat wanhopig graag geliefd en gezien wilde worden. Natuurlijk begon ik met een onzelfzuchtig doel: een positieve boodschap van toegankelijkheid en rechtvaardigheid delen, maar ik ben nog steeds een mens. De erkenning voelde goed. Het werd al snel een soort verslaving – een manier om mijn ziel van buitenaf te voeden. Ik moest af en toe een stap terug doen en mezelf ervan weerhouden mijn telefoon te controleren om te zien hoeveel weergaven de rollen hadden gekregen.

Patanjali identificeerde dit soort gehechtheid als een van de belangrijkste obstakels voor onze spirituele realisatie. In Satchidananda’s vertaling van sutra 2.7 legt hij uit: “Gehechtheid is dat wat volgt op identificatie met plezierige ervaringen.” Het probleem met gehechtheid is dat het ons misleidt om te geloven dat geluk van buitenaf komt, in plaats van van binnenuit. Feit is dat de liefde en aandacht die van buitenaf komt onze dorst nooit echt kan lessen.

De belangrijkste boodschap van yoga is om het uiterlijke streven naar vervulling te stoppen en naar binnen te keren om contact te maken met onze eigen briljante goddelijkheid. Maar het is buitengewoon uitdagend in een wereld die constant aan ons trekt om te presteren en te produceren. Het is alsof het kapitalisme de perfecte muze van het ego is.

Tijdens dit proces begon ik te zien hoe sociale media werken. Het voelt als één grote gedeelde geest. Er zijn delen ervan die volledig uit de hand lopen en gevaarlijk zijn. Er zijn onderdelen die gericht zijn op genezing en verbinding. Het is aan mij om te beslissen welke delen ik wil koesteren en groeien. Ik kan verstrikt raken in egoïsme en verlangen, of ik kan op een zinvolle manier contact maken met anderen. Het is de laatste vorm van oefenen die ik hoop te delen.

Kijk hoe Jivana Heyman en Kino McGregor live samenwerken op Instagram om je te laten zien hoe je je eigen versie van flexibiliteit kunt vinden.

---

Over onze bijdrager

Jivana Heyman (hij/hem), C-IAYT, E-RYT500, is de auteur van: Toegankelijke yoga: houdingen en oefeningen voor elk lichaamen Yogarevolutie: een praktijk van moed en mededogen opbouwen. Jivana is de oprichter en directeur van de Accessible Yoga Association, een internationale non-profitorganisatie die zich inzet voor het vergroten van de toegang tot yogalessen. Hij is ook de mede-oprichter van de Accessible Yoga School, een online portal gericht op gelijkheid en toegankelijkheid, waar hij de Accessible Yoga Training leidt. Meer info op jivanaheyman.com