“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Ik zat ineengedoken in mijn zwarte Jetta, wachtend en kijkend terwijl lenige blanke vrouwen langs me liepen, telefoons in de ene hand en Hydro Flasks in de andere. Ik zag alleen slanke vrouwen met blootliggende buiken. Ik noteerde hun kriskras door elkaar gekruiste zwarte tanktops en compressieleggings. Toen keek ik naar mijn losse zwarte Ruth Bader Ginsberg-t-shirt en Target-legging en voelde me ongemakkelijk.

Ik stond geparkeerd buiten de yogastudio waar ik me had aangemeld voor mijn allereerste, persoonlijke yogales voor beginners. Het dashboard gaf 102 graden aan, zonder rekening te houden met de vochtigheid van Central Florida, terwijl ik daar 15 minuten zat, zwetend en huilend en verlangend om iemand te zien wiens lichaam ruimte innam zoals het mijne.

Mijn telefoon pingelde. Het was een sms van mijn therapeut. “Gewoon ademen” – onderbroken door een emoji met een rood hart. Ze kende mij en mijn angst goed; we hadden met z’n drieën al bijna tien jaar een relatie. Telkens wanneer ik op het punt stond iets buiten mijn comfortzone te doen, iets monumentaals dat ik echt wilde als een andere vorm van genezing – zoals deze yogales – noteerde ze de dag en tijd en stuurde me een snelle therapeutische herinnering dat ik sterker ben dan ik. geef mezelf de eer voor.

Kracht en optimisme verzameld, stapte ik uit de auto. Ik overtuigde mezelf ervan dat de yogaleraar de verschillen die we allemaal in ons lichaam hebben zou normaliseren en een gastvrije gemeenschap zou creëren, een waar ik elke zaterdag naar terug zou willen keren. Ik vertrouwde erop dat, als mensen echt naar yoga zouden gaan op zoek naar iets, ik er goed bij zou passen. Na een grote inademing en een nog grotere uitademing, ging ik naar binnen.

Mijn verwachtingen versus mijn realiteit

Het grootste deel van mijn volwassen leven is er schaamte geweest over hoe ik mijn lichaam, zijn lichamelijkheid en zijn beperkingen zie. Eindelijk voelde ik me klaar om mijn standaardverhaal over zelfwegcijfering te herschrijven. Ik zag het als een stap in de richting van zelfliefde. Yoga zou een ander onderdeel van mijn therapeutisch proces worden.

Maar zodra ik in die ongerepte lobby stond met vrouwen die zo op elkaar leken – en zo anders dan ik – begon ik terug te vallen op mijn oude interne verhaal. Mezelf vergelijken met het uiterlijk en de capaciteiten van andere vrouwen is iets waar ik best goed in ben. Mijn BMI was minstens twee keer zo hoog als die van de andere vrouwen. Hoewel ik trots was op mijn flexibiliteit (ik kon mijn linkerbeen achter mijn hoofd geleiden!) enkels en knieën.

Ik had gehoopt dat mijn yoga-ervaring buiten het scherm zou beginnen met leren hoe ik mijn voeten kan aarden en wat balans kan vinden. Daarna, binnen een paar lessen, zou ik afstuderen naar ‘de schouders ontspannen’, zoals ik in mijn online lessen had gehoord, aangezien ik zoveel van mijn angst in mijn schouders draag.

De instructeur van begin 20 – ook een magere, valide vrouw in een cropped tank met ab-baring – gaf prioriteit aan de fysieke houdingen en bood geen voorbeeld van variaties. Er was beperkte nadruk op pranayama. In plaats daarvan drong ze er bij ons op aan om “dit strakker te maken” en “dat uit te breiden”. Ik bleef rustig inademen met het vaste vertrouwen dat ze naar me toe zou komen en mijn lichaam zou ombuigen naar iets dat veiliger en beter haalbaar aanvoelde voor mijn wankele lichaam, waardoor mijn race-gedachten en hangende tranen werden verlicht.

Toen dat niet gebeurde, begon ik in paniek te raken. Mijn negatieve zelfpraat belemmerde mijn vermogen om iets of iemand anders in de kamer te horen of te zien. Ik kwam naar beneden op mijn mat en bleef in Child’s Pose totdat de les voorbij was.

Ik had met opzet de les van deze instructeur gekozen vanwege de beschrijving: “Beginnersvriendelijk, matige kracht (geen yoga-ervaring vereist).” Elk woord hiervan klonk ondersteunend. Maar de instructeur heeft me nooit erkend of gevraagd of ik in orde was, ook al was het duidelijk dat dat niet zo was. Ik ging boos weg dat ze onbewust mijn schaamte had gevalideerd.

Dat was vier jaar geleden. Ik ben niet teruggekeerd naar een andere persoonlijke yogales.

Mijn worsteling met mezelf accepteren

Ik heb altijd geworsteld met het bestaan ​​in een lichaam met overgewicht. Ik ervaar een voorrecht vanwege mijn witheid. Als vreemde vrouw met een onzichtbare handicap ben ik er echter vertrouwd mee om anders te zijn. Mijn verzameling psychische aandoeningen – chronische angststoornis, OCS en depressie – eist zijn tol van mijn kwaliteit van leven. Daarom suggereerde mijn therapeut dat yoga wat uitstel zou kunnen bieden. Ik geloofde haar.

Ik had onlangs aan mijn vrouw toegegeven dat ik ernaar verlangde om weer contact te maken met mijn lichaam. Ze wilde deze vrijlating ook voor mij. Ze kon mijn schaamte niet begrijpen. Het maakte haar verdrietig. “Je bent zo mooi,” zei ze. “Ik hou van alles aan je lichaam. Je creativiteit, intelligentie en doorzettingsvermogen. Hoe diep je dingen voelt. Hoeveel je om anderen geeft. Ik wou dat je jezelf diezelfde zorg en liefde kon geven.”

Dat wens ik mezelf ook toe. Dus wendde ik me tot yoga op zoek naar gemoedsrust en gemak in mijn lichaam. Ik was niet van plan mijn lichaam om esthetische redenen te veranderen. Ik was gefocust op mijn mentale en fysieke gezondheid en een lang leven.

Othering heeft geen plaats in het leren

Voordat ik naar de les ging, verzekerden een paar van mijn vrienden me dat ik me meer ontspannen zou voelen als ik eenmaal op de mat lag. Ze begrepen, als studenten en yogadocenten, de verantwoordelijkheid van een instructeur om elke persoon te ontmoeten waar ze zijn, vooral in lessen met de basis van yoga als focus.

Er zijn overal acuut getalenteerde instructeurs. Sommige ken ik zelfs persoonlijk. Ik verwachtte dat mijn leraar op de hoogte zou zijn van wat het betekent om een ​​klas te creëren die alle lichamen eert.

Het is niet anders dan toen ik beginnend schrijven doceerde aan de University of Central Florida. Ik was verantwoordelijk voor het instrueren van studenten met verschillende capaciteiten, identiteiten en geschiedenissen. “Verschil” werd verwelkomd en gewenst in mijn klas. Ik was er trots op een gevoel van verbondenheid te koesteren.

Ja, er zijn enkele instructeurs wiens pedagogiek en praktijk de verantwoordelijkheid niet erkennen om diversiteit in hun klaslokalen te omarmen. Deze realiteit maakt me verdrietig. Studenten kunnen de schrijfklas verlaten in de overtuiging dat hun unieke stem niet wordt gewaardeerd. Leraren moeten weten wat er op het spel staat als hun manier van lesgeven en hun inhoud niet de behoeften van alle studenten vertegenwoordigen. Hetzelfde geldt voor yoga-instructeurs.

Alles bij elkaar brengen

Het woord ‘yoga’ betekent ‘juk’ of ‘samenbrengen’. Het voelt essentieel voor de definitie van yoga dat alle lichamen en capaciteiten samen kunnen komen in een yogaruimte en zich veilig gezien en gehoord kunnen voelen.

Maar het is duidelijk dat er leraren zijn die de kennis, de zorg en het bewustzijn missen van wat iedereen bedoelt. Het is niet duidelijk dat ze de schade begrijpen die is aangericht door hun gebrek aan begrip.

De schuld moet niet rechtstreeks bij de instructeurs zelf worden gelegd. Sommigen missen misschien de nodige training om ruimte te houden voor al hun studenten. De grondbeginselen van toegankelijkheid onderwijzen in slechts 200 uur training lijkt onrealistisch. Misschien zijn mijn verwachtingen dat een goed begrip van inclusiviteit in de studio enigszins onrealistisch is gezien de beperkte hoeveelheid basisopleiding die vereist is voor yogadocenten.

Hoe ziet inclusiviteit er precies uit?

Ik heb argumenten gezien dat er in elke studio een ‘plus size’ yogales nodig is, zodat ‘alle lichamen’ gezien kunnen worden en ondersteuning kunnen krijgen. Ik reageer hierop met een vraag: is het verkeerd of onrealistisch om van yogadocenten te verwachten dat ze alle lichamen en identiteiten zien en hen willen helpen?

De meeste gemarginaliseerde groepen kampen al met een cultureel klimaat dat uitsluiting in de hand werkt. Voor mij weerspiegelt scheiding meer anders zijn. Dergelijke praktijken zouden het probleem alleen maar verergeren. Wat ik nodig heb, is een yoga-instructeur die waarde hecht aan alle soorten lichamen en vaardigheden in de klas.

Ik ben op zoek naar iemand die een transformerende praktijk kan creëren die mijn eigen unieke lichaam en geest eert. Ik wil een instructeur die me voorzichtig kan begeleiden door yoga-ademhaling en verschillende toegankelijke houdingen. Ik wil geen speciale behandeling. Gewoon een snelle aanpassing en het gevoel dat ik er ook toe doe.

Slanke lichamen horen natuurlijk thuis in een yogaruimte. Maar dat geldt ook voor andere lichamen – allerlei soorten lichamen. Dat is het probleem: ‘Iedereen’ staat maar al te vaak niet gelijk aan inclusiviteit. Als wij studenten er niet voor pleiten dat ons eigen lichaam geworteld is in inclusiviteit, wie dan wel?

Mijn yogaverhaal gaat verder

Het is de tweede week van het nieuwe jaar. Mijn angst wordt erger en ik ben het beu om me onwel te voelen. Ik heb beweging nodig. Mijn therapeut benadrukt dat ik een andere yogagemeenschap moet zoeken, omdat ik de meeste dagen nog steeds werk volgens de Covid-mantra van drie woorden: ‘Blijf gewoon thuis’.

Ik voel me geïsoleerd. Ik wil me niet weer in mijn auto verstoppen. Ik wil mijn mentale en fysieke gezondheid terugwinnen. Ik wil me sterk en geliefd voelen als ik eindelijk in Warrior I stap. En ik wil me ook gesteund voelen.

Misschien begin ik op een dag weer met yoga in de studio. Tot die tijd blijf ik op Zoom.

Over onze bijdrager

Ali Smith is een non-fictieschrijver, docent, freelance redacteur en een levenslange leerling. Haar pleitbezorgingswerk richt zich op het bewustzijn van geestelijke gezondheid en het aanpakken van gelijkheidskwesties in het onderwijs. Momenteel werkt ze aan een verzameling creatieve non-fictie-essays over geheugen, verlies, identiteit, het lichaam als ’thuis’, genezing en opgroeien in Centraal-Florida. Haar wekelijkse Mindful Writing Workshop-les en zwemmen zijn haar kerk. Voortdurend op zoek naar gemeenschap, keert ze zeer binnenkort terug naar persoonlijke yoga. Volg haar op @a.denee_light_bright.