Er is een Rumi-gedicht dat begint: ‘Voorbij de ideeën over kwaaddoen en goed doen, is er een veld. Ik zal je daar ontmoeten.” Ik ben er vrij zeker van dat daar in dat veld een yogafestival plaatsvindt.

Yoga definieerde de eerste acht jaar van mijn dertiger jaren. Het bracht me de hele wereld over op zoek naar retraites en leringen, het hielp me om open te blijven tijdens een grote breuk en het bracht me nieuwe relaties. Ik voelde me sterker, levendiger, meer open en verbonden dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Geïnspireerd om de gave van yoga te delen, volgde ik een opleiding tot leraar en gaf ik enkele jaren leiding aan lessen in New York, zelfs een paar lessen op een Wanderlust-festival.

Yoga en leven gingen voor mij hand in hand. Tussen mijn fulltime baan door bracht ik mijn leven door in de plaatselijke studio waar ik ’s avonds lesgaf, en met de gemeenschap die muziek deelde en speelde. Thuis was ik ofwel ondergedompeld in de Yoga Sutra’s of de Bhagavad Gita, en asana, meditatie en chanten maakten gewoon deel uit van de dagelijkse routine.

En toen gebeurde het leven.

Maar aan het einde van mijn jaren ’30 waren er veranderingen die me ongewild ver van yoga zouden brengen, en, zo blijkt, in een plaats van stress, ziekte en borderline-depressie.

Omdat ik de huur niet kon betalen, sloot mijn yogastudio en terwijl verschillende mensen in de sangha uit elkaar dreven, werd het tijd voor mij om ook te vertrekken. Ik had een nieuwe partner, we hoopten op een baby en de appartementen waren enkele kilometers verderop groter en betaalbaarder. Maar na een jaar zonder zwangerschap, en toen twee jaar, en toen drie, verloor yoga zijn plaats in mijn dagelijkse routine en zelfs in mijn leven helemaal.

De hoge kosten van vruchtbaarheidsbehandelingen – zowel westerse als oosterse – vereisten een tweede baan en daarna een derde baan, en veel tijd doorgebracht in wachtkamers of reizen naar afspraken, waardoor er weinig tijd was voor oefenen en studeren. En terwijl maanden van uitputting en teleurstelling aanhielden, weerhielden gewichtstoename en een verlies van kracht en flexibiliteit (verdicht door psoriasis die zich nu over mijn hele lichaam verspreidde) me van iets anders dan een thuisoefening wanneer tijd en wilskracht het toestonden – wat misschien ooit een maand. In mijn gedachten was yoga nu voor andere mensen: mensen die gezonder, jonger, emotioneel evenwichtiger en minder afgemat waren.

Maar yoga werkt als genade…

… En het zal voor je komen op het moment dat het een kier van een open deuropening ziet. Het was op een zeldzame dag afgelopen zomer dat ik de drang voelde om mijn mat uit te rollen. Het was maanden geleden dat ik dat had gedaan, en veel van de houdingen die ik had gekoesterd waren pijnlijk, maar die kleine stap in de richting van yoga was alles wat yoga hoefde te zien.

Helemaal aan het einde van die korte oefening pakte ik mijn telefoon en hoorde een voicemail. Het was de lease-eigenaar van een flatgebouw in de buurt op zoek naar een yogaleraar voor de bewoners. Ze hadden per ongeluk mijn nummer gebeld, maar iets in mij zei dat ik het moest opvolgen en aanbieden om de functie te vervullen.

Het bleek dat de baan niet was zoals ik was voorgesteld. Het werd uiteindelijk maar één avond – waarvoor ik nooit betaald werd – maar het voelde meer alsof ik het was die een geschenk had gekregen. Want tijdens de les voelde ik dat vertrouwde gevoel dat yoga me altijd heeft gebracht: een geaardheid, een lichtheid en een hart dat zich verbonden voelt met elk ander wezen in de kamer en daarbuiten.

Met dat duwtje besloot ik naar een yogafestival te gaan waarvan een vriendin me had verteld dat ze er heen zou gaan. Het was deze keer geen Wanderlust Festival maar Lovelight Festival in Baltimore, en op het moment dat ik de auto het veld in zwaaide, was het duidelijk dat er een nieuw hoofdstuk voor mijn relatie met yoga was begonnen.

Yoga maakt plaats voor een nieuwe dageraad.

De volgende 36 uur van zonsopgang tot in de vroege uurtjes, vaak in de stromende regen, stuiterde ik van yogales naar chanten naar dansen tot het horen van de Sutra’s die werden voorgelezen. Mijn dagelijkse routine was weer yoga – en al die gedachten aan wandaden en goede daden van de afgelopen drie jaar waren verdwenen. Het gevoel dat yoga alleen voor gezonde, gelukkige mensen was, was voorbij. We waren er allemaal, honderden mensen van alle leeftijden en vormen en kleuren en geslachten met onze unieke verhalen over emotionele en fysieke strijd, en onze unieke paden terug naar genezing. En we werden allemaal één door ons diepe, en soms onbegrijpelijke, verlangen naar liefde, vrede en heelheid.

Het wordt niet vaak voorgedragen, maar de rest van Rumi’s gedicht zegt: ‘Als de ziel in dat gras ligt, is de wereld te vol om over te praten. Ideeën, taal, zelfs de uitdrukking ‘elkaar’ slaat nergens op.”

Yoga voelt voor mij als het veld waar Rumi naar wijst – een paradoxale plek waar alles oplost in volledige eenheid – en ik ben dankbaar dat ik weer in die richting mag gaan. Ik realiseer me nu dat ik geen compromissen kan sluiten over yoga. Als het een bijbaan is versus de tijd die je in sadhana doorbrengt, dan moet de baan weg. En als het zoeken naar dokters en genezers is om mij te herstellen – in plaats van mijn hart, lichaam en geest te genezen om volledig te accepteren waar ik ben – dan kies ik voor het laatste.

Wat er ook voor nodig is om het verlangen van het hart naar yoga nieuw leven in te blazen, ik zou het aanraden om het te doen. Misschien is het de geur van Nag Champa, of het geluid van een opwarmend harmonium. Misschien is het het gevoel van die krassende yogadekens over je lichaam in Savasana terwijl de lichten worden gedimd, of de woorden sthira-sukham-asanam die in je hoofd spelen, of de fladderende opwinding van een weekendretraite of festival. We hebben allemaal onze zintuiglijke aanmaakblokjes die onze yogabeoefening nieuw leven kunnen inblazen.

En het beste is dat yoga nergens heen ging, want dat veld waar we onze matten neerleggen, is hier in ons hart. We moeten er gewoon een stap in zetten.

—

Helen Avery is senior writer bij Wanderlust. Ze is journalist, schrijver, yogaleraar, minister-in-opleiding en fulltime hondenuitlater van Millie.