Terwijl ik langs het strand liep, begon ik veertig meter verder een magnetische aantrekkingskracht te voelen van de rollende whitecaps. Ik strompelde naar de plek waar het water in golven over het zand stroomde en ik bevroor. Terwijl ik golf na golf zag binnenrollen, staarde ik naar de blauwe afgrond tot het natte zand onder mijn gewicht begon in te storten. De roep van de sirene wenkte me om naar de diepten van de boze oceaan te blijven lopen. Ik zou kunnen verdwijnen en niemand zou het merken. Of zelfs als iemand het uiteindelijk deed, zou het te laat zijn.
Op die momenten van stille bezinning dacht ik aan mijn kinderen, mijn bedrijf en het weinige dat ik nog had van mijn geloof. Ik was een complete mislukking in elk deel van mijn leven. Misschien zou alles en iedereen beter zijn als ik er niet was. Ik sloot mijn ogen en zette nog een stap in de golven. Dan een andere. Toen ik afdaalde in de kolkende leegte, voelde ik een overweldigend gevoel van vrede. Het was alsof de woedende golven en het stromende water mijn innerlijke onrust perfect weerspiegelden. Ook al werd ik door de branding verpletterd, de stress in mijn lichaam viel plotseling weg als een lichtschakelaar. Ik was bereid door te gaan naar een plek waar ik misschien niet meer terug zou komen.
Ik stond in het water met mijn ogen dicht en mijn hersenen werden mentaal gecontroleerd. Ik gaf me over aan mijn omstandigheden en ging stap voor stap verder. Omdat het water me omringde, had ik geen besef van tijd. Tijd is totaal irrelevant wanneer je je leven beëindigt. Ondergedompeld bleef ik naar voren en voelde het water boven mijn schouders spatten terwijl mijn voeten worstelden om contact te maken met de oceaanbodem. Toen mijn hoofd eindelijk onder water kwam, wist ik gewoon dat ik de rust zou vinden waar ik zo wanhopig naar op zoek was. In plaats daarvan gebeurde er iets heel anders.
Opeens schrok ik me rot. Mijn ogen schoten open met een adrenalinestoot terwijl ik zout water ophoestte. Mijn lichaam liet me weten dat ik tegen mezelf loog! Ik wilde niet dood. In werkelijkheid was ik doodsbang voor de dood omdat ik nog zoveel leven te leven had, ook al kon mijn mistige geest het niet zien. Ik keerde mijn rug naar de woeste golven en ploeterde me een weg naar het droge.
Toen ik op het strand aankwam, lag ik in het zand en staarde naar de eindeloze sterren die door de nachtelijke hemel stootten. Heel even voelde de wereld heel groot en mijn problemen heel klein. Ik besefte dat ik echt een betere man, vader en leider wilde zijn. Dat incident bewees me dat als ik niets zou veranderen, ik zou sterven in Lexington, Ohio.