“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>

Opmerking: in dit artikel wordt melding gemaakt van aanranding.

Aan het begin van een recente zevendaagse stille Mindfulness-meditatie-retraite, was het geen verrassing voor mij wat een luidruchtige geest ik heb. Ik heb nooit echt bekend gestaan ​​als het rustige type. Op de middelbare school haalde ik goede cijfers, maar ik was altijd aan het praten en briefjes aan mijn vrienden aan het doorgeven. Zo zag mijn meditatiebeoefening er ongeveer ook uit, behalve dat het gebabbel intern was. Ik wist dat een stille terugtocht enorme inspanning zou vergen. Ik had het niet mis.

Mijn journaalboeking vanaf de eerste dag luidt:

Ochtendmeditatie was een uitdaging. De eerste 20 minuten waren prima, maar toen begonnen rusteloosheid, ongemak en onrustig te worden. Ik herinnerde mezelf eraan om me op de ademhaling te concentreren en gewoon bij het ongemak te zijn. Het zou overgaan. Hoe verhoud ik me ondertussen tot het ongemak? Dan het gebabbel: “Hoe lang duurt deze meditatie? Ik dacht dat het maar een half uurtje was! Oh, God, vertel me niet dat het 45 minuten is! Ik kan niet zo lang stil zitten! Oei! Waarom heb ik het zo koud? Gisteren was het veel warmer in deze kamer. Is het tijd voor het ontbijt? Mijn voeten zijn ijskoud! Benieuwd wat er als ontbijt wordt geserveerd? Oeps! Ik zou moeten mediteren!” OK, bewustzijn is terug op de adem. Gelukkig is elke ademhaling een kans om opnieuw te beginnen!

Dat was hoe mijn eerste stille meditatie-retraite eruit moest zien. Ik was daar omdat ik me had ingeschreven voor een tweejarige Mindfulness Meditation Teacher Training bij Jack Kornfield en Tara Brach. Een van de vereisten was het bijwonen van een stille retraite van een week. Voor deze intimiderende vereiste koos ik een retraite voor vrouwen op Mt. Madonna, een retraitecentrum in Californië opgericht door de stille monnik Sri Baba Das. Ik was daar eerder geweest voor yogatherapietraining met Gary Kraftsow, dus ik voelde me op mijn gemak bij de locatie. Ik dacht dat dat me zou helpen mijn onwil om zo lang stil te zijn te overwinnen.

Als yoga- en meditatieleraar hoor ik vaak de opmerking: “Ik kan niet mediteren; mijn hoofd is te druk.” Nou, welkom bij de club! Na bijna 20 jaar les te hebben gegeven, moet ik nog steeds oefenen om mijn geest te kalmeren en te concentreren. Ik hoopte dat een stille retraite me zou helpen een consistentie te cultiveren die de barrières zou doorbreken die ik vaak had opgeworpen om op mijn kussen te komen. Met toewijding hoopte ik mijn angsten weg te nemen.

Wat ik heb geleerd tijdens een stille meditatieretraite

Naar binnen gaan kost tijd

Dus hoe voelt zeven dagen stilte? De eerste paar dagen van deze retraite worstelde ik met mijn standaard perfectionistische/angstmodus. Doe ik dit goed? Moet ik echt mijn telefoon opgeven? Hoe kan ik ooit zwijgen tijdens deze retraite? Ik merkte dat ik onrealistische verwachtingen stelde over mijn prestaties in plaats van de ervaring te omarmen.

Gezien hoe gespannen ik de neiging heb om te zijn, duurde het nog een aantal dagen voordat ik de retraite losliet. Ik bevond me al snel in het ritme van het schema van de dag: wakker worden bij zonsopgang; mediteren; ontbijt; mediteren; pauze; mediteren; lunch; mediteren; pauze; mediteren; diner; vrije tijd.

Na verloop van tijd ontstond er een gevoel van vrijheid toen de stilte me toestemming gaf om me te ontspannen in het proces en mijn energie naar binnen te richten. Ik voelde me niet verplicht om over koetjes en kalfjes te praten. De stilte baande de weg voor mij om te decomprimeren. Het hielp een proces te cultiveren om mijn spirituele groei te voeden.

U hebt toestemming om patronen te wijzigen

Ongeveer halverwege de retraite merkte ik dat ik heel medelevend en aardig voor mezelf werd. Ik gaf mezelf wat ik nodig had. Het weer werd erg warm en de faciliteit in de bergen rondom Monterey Bay had geen airconditioning, dus liet ik mezelf een dutje doen als ik vermoeid was van de hitte. Ik maakte wandelingen als ik me energiek voelde. Ik nam deel aan de mooie ceremonies en rituelen die werden aangeboden op Mt. Madonna. Mijn hond thuis was in haar laatste weken, dus ik had mijn telefoon niet ingeleverd, zoals gesuggereerd. Het was belangrijk voor mijn gemoedsrust om in te checken voor dagelijkse updates, dus gaf ik mezelf toestemming om dat te doen.

Toen ik thuiskwam, merkte ik tot mijn verbazing een onwil om de stilte los te laten. Ik wilde gewoon niet veel praten. Ik vond alleen troost in mijn dagboek. Maar het duurde maar een paar dagen in mijn normale routine voordat mijn gebruikelijke patronen terugkeerden. Toen begon ik de waarde te begrijpen van een dagelijkse oefening om me op het goede spoor te houden en doelbewust door het leven te laten gaan in plaats van me te laten leiden door gewoonte.

Terwijl ik nadacht over mijn ervaring, ontdekte ik andere manieren waarop de tijd in stille meditatie mijn kijk op de wereld en op mezelf had veranderd.

Uw zenuwstelsel kan verschuiven

Tijdens de eerste twee dagen van de retraite ervoer ik subtiele beentrekkingen. Het voelde alsof een soort hoogspanning energetische spanning willekeurig mijn lichaam verliet via mijn benen. Na verloop van tijd, toen de spanning plaats maakte voor ontspanning, verdwenen de spiertrekkingen. Nadat ik toestemming had gekregen om mijn elektronische apparaten uit te zetten en de rust van een afgelegen locatie op een bergtop te ervaren, kon ik omarmen hoe het voelde om de ‘vecht of vlucht’-schakelaar van het sympathische zenuwstelsel uit te schakelen. Ik zou troost kunnen gaan vinden in de omhelzing van parasympathische ‘rust en rust’.

Vreemde gedachten worden duidelijker

Terwijl mijn zenuwstelsel zich in de loop van de volgende paar dagen ontspande, merkte ik een verschuiving in mijn denken op. Mijn mindfulness-meditatietraining leerde me dat de geest vreemde gedachten kan zuiveren. Door mijn persoonlijke beoefening heb ik geleerd me niet te hechten aan die gedachten of emoties die opkomen. In plaats daarvan kunnen ze, wanneer ze naar de oppervlakte sijpelen, worden uitgenodigd om omhoog en uit ons bewustzijn te bewegen, zoals wolken die door een prachtige blauwe lucht trekken. Je hebt misschien het gezegde gehoord: “Je hoeft niet alles te geloven wat je verstand denkt!” Nou, dat hoeft niet eens denken over alles wat je denkt!

De meeste gedachten die bij me opkwamen waren niet belangrijk en vereisten geen actie; het waren slechts overblijfselen van mijn geest die informatie verwerkte uit de input van mijn vijf zintuigen. Geleidelijk aan werden deze gedachten langzamer en waren ze meer een fluistering dan een luide stem die probeerde af te leiden en de aandacht van mijn geest te trekken.

Diepe herinneringen kunnen weer de kop opsteken

Na ongeveer vier of vijf dagen in de retraite, waren sommige van de gedachten die in mijn bewustzijn opkwamen herinneringen aan situaties en ervaringen waar ik in jaren niet aan had gedacht. Terwijl ik erover nadacht, besefte ik dat deze herinneringen deel uitmaakten van wat mij als persoon heeft gevormd.

Op een gegeven moment bleef er een liedje van Linda Ronstadt in mijn hoofd hangen, en dat riep de herinnering op dat ik seksueel was aangesproken door een oudere man op het afstudeerfeest van mijn vriend op de middelbare school. Ik herinner me dat ik me toen zo schuldig voelde. (Dit was vóór de #metoo-beweging). Nu, achteraf gezien, voelde ik de woede die ik 40 jaar geleden had ingestopt. Hier was nog een ongemak voor mij om mee te zitten.

Trieste gedachten aan mijn ouder wordende hond veranderden in herinneringen aan het overlijden van mijn vader, en ik dacht aan het voorrecht dat het was om hem te troosten tijdens zijn overgang. Door te kunnen zitten en na te denken over deze herinneringen, kreeg ik de kans om mezelf op een dieper niveau te begrijpen. Terwijl ik zat met het verdriet, het verlies en het verdriet, kon ik een vriendelijk medeleven met mezelf cultiveren. Ik had me schuldig gevoeld over de zorg die ik in de laatste dagen van mijn vader kon bieden. In meditatie werd schuldgevoel vervangen door acceptatie dat ik mijn best deed.

Intuïtie wordt meer beschikbaar

Mijn ervaring tijdens de stille retraite hielp me te beseffen dat wanneer mijn geest stil en gefocust wordt, ik meer open sta voor het cultiveren van intuïtie en spirituele begeleiding. Sinds ik heb geleerd de stilte te omarmen, merk ik dat ik meer vertrouw op de wijsheid van het universum en mijn eigen intuïtie. Ik omhels de woorden van St. Theresia: ik ben “precies waar ik moet zijn.” Het is in de stilte dat het diepe luisteren en het diepe begrip plaatsvinden.

Oefenen is een levenslange inspanning

Natuurlijk verschijnen er elke dag barrières die de tijd uitdagen die ik opzij zet voor stilte, maar ik kom naar mijn kussen om rust en kalmte te vinden. Elke dag is een gelegenheid om even stil te staan, na te denken en de werking van mijn geest te begrijpen. Meditatie helpt me een meer intuïtieve, opzettelijke manier te ontwikkelen om op de omstandigheden van mijn leven te reageren. Ik heb geleerd dat mijn rustige beoefening mijn leven naar een positievere en vreugdevollere koers leidt.

---

Over onze bijdrager

Ellen Patrick. E-RYT 500, is een gecertificeerde yogatherapeut en gecertificeerde mindfulness-meditatieleraar. Ze bestudeert al meer dan 40 jaar yoga en meditatie en geeft al meer dan 20 jaar les. Haar passie om de gaven van meditatie en yoga te delen, is geboren uit haar eigen transformerende ervaring en verlangen om hulpmiddelen te bieden om het lijden van haar te verlichten. studenten en lezers. Ze gelooft dat mindfulness een vriendelijker en vrediger bestaan ​​met het eigen zelf creëert, waardoor de relatie met zichzelf, anderen en de wereld tot bloei kan komen.