“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>
De deur uit? Lees dit artikel over de nieuwe Outside+ app die nu beschikbaar is op iOS-apparaten voor leden! >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}”>Download de app.
Einatmen…Ausatmen…Einatmen…Ausatmen
Adem in… adem uit… adem in… adem uit
In de yogales die ik volgde, sprak de lerares in haar moedertaal. Duits. Een taal die ik niet spreek. Wel, ik ken een paar belangrijke zinnen: “Spreekt u Engels”, “Het spijt me, ik spreek geen Duits” en, belangrijker nog, “Mag ik alstublieft een glas rode wijn.” Afgezien van die drie zinnen, ben ik behoorlijk nutteloos.
Ik arriveerde op een vrijdag in Duitsland, klaar om een jaar in Hamburg door te brengen, omdat ik voor mijn werk was verhuisd. Na een paar dagen bijkomen van jetlag en het verkennen van mijn nieuwe stad, wist ik waar ik mijn boodschappen moest doen en hoe ik zonder routebeschrijving naar kantoor kon komen. Ik had een tacotent gevonden op slechts een paar blokken van mijn appartement waar zowel een heerlijke paddenstoelentaco als een gemene mezcal-margarita werd geserveerd. Nu was het tijd om op zoek te gaan naar een yogastudio bij mij in de buurt.
Al meer dan tien jaar, toen ik van de ene kant van de Verenigde Staten naar de andere verhuisde en weer terug voor school, werk en leven, is yoga een steunpilaar geweest van mijn wellnessroutine en van mijn sociale kring. Nu, hier was ik in een geheel nieuwe stad. Ik snakte naar sociaal contact en yoga was vertrouwd en veilig.
Table of Contents
Worstelen met kwetsbaarheid
Een zoekopdracht op internet identificeerde een studio in de buurt en ik ging op weg naar een klas. Ik heb het adres van hun website gehaald, maar de exacte locatie was niet duidelijk. Toen zag ik een paar stappen voor me op het trottoir een vrouw die ook een yogamat droeg. Ik volgde haar naar wat leek op een kantoorgebouw en we keken wederzijds verward. Ze zei iets tegen me in het Duits, maar ik was te trots om toe te geven dat ik haar niet verstond. In plaats daarvan reageerde ik met een nerveuze lach en schouderophalend, in de hoop dat het een passend antwoord was.
De geur van wierook was een veelbetekenend teken dat we op de goede plek zaten. De atelierruimte bleek een oase van warmte in een gebouw van koude tegels en scherpe randen. Terwijl ik door het incheckproces navigeerde, vertelde de lerares me dat ze les zou geven in het Duits en dat ik haar kon bellen als ik in de war was. Voor het eerst twijfelde ik aan mijn plan om naar een les te gaan. Ik beoefende al dertien jaar yoga en had ooit een eigen yogastudio. Als iemand die worstelt met nederigheid en de behoefte om perfect te zijn, was het bellen van een leraar voor persoonlijke hulp een niveau van kwetsbaarheid dat ik normaal gesproken probeer te vermijden.
Ik plaatste mijn mat aan de achterkant van de kamer en zat angstig terwijl de ruimte zich vulde met lichamen en het bekende zachte gebabbel dat plaatsvindt voordat de lessen beginnen. Deze luide fluisteringen waren echter anders. Ze waren in een taal die ik niet kende, dus in plaats van me leuke roddels aan te bieden om af te luisteren, herinnerden ze me eraan dat ik in feite een buitenstaander was.
De klok sloeg het hele uur, de deur ging dicht en de instructeur begaf zich naar de voorkant van de klas waar ze op haar matje ging zitten.
Het vertrouwde vinden in iets nieuws
De taal van yoga is Sanskriet, een van de oudste talen ter wereld – en een andere taal waarvan mijn kennis beperkt is tot slechts een handvol woorden en zinnen. Vertrouwend op de Engelse namen van houdingen, kan ik yoga zonder geven. Mijn 200 uur durende yoga docentenopleiding vond plaats in Mexico, maar werd in het Engels gegeven. Ik hoefde niet eens het beetje Spaans te gebruiken dat ik me herinnerde van de middelbare school en de universiteit.
Nu was ik hier, geleid door een meditatie in een taal die ik niet verstond, in een stad die ik net leerde kennen. Hoe moest ik naar mijn innerlijke rust worden geleid als ik de instructies niet kon begrijpen? We moesten onze ogen sluiten, maar als ik dat deed, hoe zou ik dan weten of ze kleine bewegingen begon te maken? Ik was gekomen om troost te zoeken; Ik vond alleen maar onbehagen.
Maar net als de andere mensen in de kamer zat ik op een meditatiekussen, met mijn benen over elkaar geslagen en mijn handpalmen op mijn dijen. Ik sloot mijn ogen. Ik ademde diep in door mijn neus. Terwijl ik de adem hoorbaar door mijn mond uitdrukte, hoorde ik het geluid van een gemeenschappelijke uitademing. Dit was een geluid dat ik kende. Dit kwam bekend voor. We haalden nog een keer adem. Adem in door de neus; adem uit de mond. We vonden een ritme in de kamer. Ik voelde de spanning tussen mijn schouderbladen wegtrekken.
De adem een gids laten zijn
Toen we van meditatie naar een yogastroom gingen, besefte ik dat ik het naar mijn zin had. Er was eigenlijk iets magisch aan het niet begrijpen van elk woord dat de leraar zei. Natuurlijk kende ik als leraar de volgorde van een zonnegroet. Ik hoefde de Duitse vertaling van Ardha Uttanasana niet te kennen om in een halve voorwaartse buiging te komen. Ik moest gewoon mijn adem volgen.
Volg je adem. Het is iets wat yogadocenten zeggen – iets wat ik ontelbare keren heb gezegd in mijn eigen lessen. Beweeg met je adem. Maar ik had het nog nooit op dit niveau ervaren, omdat de adem nu mijn enige gids was.
De volgende zestig minuten bewoog en ademde ik. Ik rekte, draaide, balanceerde en versterkte, kijkend naar de studenten om me heen voor begeleiding terwijl we naar nieuwe reeksen gingen. Ik hoorde de Sanskrietnamen voor sommige houdingen door de klas geweven en waardeerde hun vertrouwdheid. Maar meestal luisterde ik naar de adem. Inademend terwijl ik mijn handen naar het plafond strekte en uitademend terwijl ik naar voren vouwde naar de mat.
Taal voorbij de woorden
In die les leerde ik dat yoga verder reikt dan de grenzen van de taal. Adem heeft geen taal. Einatum En Ausatmen waren misschien geen woorden die ik begreep, maar het geluid van mensen die hun longen vullen bij een diepe inademing en het energieke vrijkomen van de uitademing? Die waren mij bekend.
Ik werd een vaste klant in die studio. Elke keer dat ik een les volgde met een nieuwe instructeur, leerde ik de kwetsbaarheid te omarmen die ik zo vaak wegduw. Mijn Duitse woordenschat is uitgebreid met de woorden voor rechts, links, voet en hand. Ik rol mijn mat uit met een nieuw niveau van nederigheid, omdat ik weet dat ik afhankelijk ben van de personen voor en naast me om me de weg te wijzen. En meestal ben ik zoveel meer aanwezig in mijn lichaam en verbonden met mijn adem, omdat het echt mijn gids is.
Adem in… adem uit… adem in… adem uit
Einatmen… Ausatmen… Einatmen… Ausatmen