“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>
Krijg volledige toegang tot Outside Learn, onze online onderwijshub met diepgaande yoga-, fitness- en voedingscursussen, wanneer u >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}” >meld je aan voor Buiten+.
Als schrijver breng ik mijn werkdagen door met krabbelen en typen. Maar ik kan geen dagboek bijhouden. Ik heb het geprobeerd, maar binnen een paar minuten na de oefening merk ik dat ik overweldigd, afgeleid en verveeld ben. Ik kan blijkbaar niet vasthouden aan de gewoonte. (Ik ben de semi-beschaamde eigenaar van meerdere lege notitieboekjes.)
Toch voel ik me nog steeds aangetrokken tot de idee van journaling, grotendeels vanwege het positieve effect op de mentale en emotionele gezondheid. Een studie uit 2003 gepubliceerd in Gedrag Slaapgeneeskunde, ontdekte bijvoorbeeld dat het opschrijven van uw stressoren voordat u naar bed gaat ervoor kan zorgen dat u sneller in slaap valt. Bovendien, een onderzoek uit 2018 in JMIR Geestelijke Gezondheid schetste een verband tussen positief affect journaling en verminderde mentale nood. Wie van ons heeft die voordelen niet nodig?
Toen ik onlangs van een vriend hoorde over het concept van audiojournaling, voelde dagelijkse reflectie ineens haalbaar. Het idee is simpel: u neemt uzelf op op uw telefoon en uw invoer komt terecht in uw spraakmemo’s. Dit was iets wat ik kon doen! Want als er iets is waar ik extreem goed in ben, dan is het praten. Ik besloot het een week te proberen.
De eerste dag van mijn weeklange inspanning voelde raar. Ik fluisterde gedachten in mijn telefoon, voorzichtig om mijn kamergenoten aan de andere kant van de muur niet te storen. Tijdens de sessie zwierf ik een paar minuten, nadenkend over mijn gecompliceerde datingleven en zorgen over de toekomst die onderdeel zou worden van een nieuw auditief record. Nadat ik niets anders kon bedenken om te zeggen – shocker! – keek ik naar mijn scherm. Zes minuten en 34 seconden. Het voelde verrassend opgelucht om mijn angsten hardop te noemen.
“Journaling is zo’n enorm hulpmiddel om te gebruiken als je angst hebt”, zegt Amber Benziger, een therapeut en oprichter van The Anxiety Lab. Maar net als ik kunnen niet al haar cliënten de pen op papier zetten. Als alternatief beveelt ze audiojournaling aan. Deze techniek maakt reflecteren vaak een meer toegankelijke praktijk, zegt Benziger.
Als je je telefoon altijd bij je hebt, kun je ervoor kiezen om je gedachten overal en altijd te inventariseren, zegt ze. Je kunt ervoor kiezen om terug te keren naar je audiomemo’s, maar veel mensen willen niet opnieuw luisteren, zegt ze. Dat is prima. Het blijvende record is niet het doel. “Het is gewoon een manier om het eruit te krijgen, op dat moment van je borst te krijgen”, zegt ze.
In die geest nam ik twee dagen later mezelf in het openbaar op, mompelend in mijn telefoon terwijl ik wachtte op een vertraagde metro. (Zoals gebruikelijk is in New York, keek niemand naar mijn zelfpraat.) In een periode van drie minuten werkte ik door enkele van de stressoren van de dag heen: mijn volledige uitputting, een verwarrende persoonlijke relatie, een verhaal dat ik voelde alsof ik niet kon nagelen. Toen de trein arriveerde, stopte ik met opnemen, ik voelde me net een beetje lichter.
Hoe u uw invoer voltooit, is aan u, zegt Benziger. Voor mij werkte de praktijk het beste zonder structuur. Getimede oefeningen voeden vaak mijn angst, in plaats daarvan verzachten ze het. Maar anderen kunnen aangetrokken worden tot aanwijzingen en tijdslimieten. Als je op zoek bent naar inspiratie voor je reflectie, raadt Benziger haar klanten vaak aan: Wat is er vandaag gebeurd dat ik mezelf kan vergeven?
Ik heb die prompt uitgeprobeerd tijdens mijn laatste opnamesessie. Aan het eind van de dag, toen mijn piekeren meestal piekte, oefende ik in plaats daarvan zelfcompassie en acceptatie. En toen ik mijn telefoon uitklikte, voelde ik me meer op mijn gemak.