“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Zoals veel vrouwen heb ik het grootste deel van mijn leven een omstreden relatie met mijn lichaam gehad. Het heeft er nooit uitgezien zoals ik wilde, dat wil zeggen, zoals ik dacht dat het eruit moest zien. Ik ben altijd kort en rond geweest, en ik ben met de jaren buitengewoon vleziger geworden.

Maar op mijn 46ste heb ik mijn lichaam nog nooit zo geaccepteerd. Dankzij de lichaamspositieve beweging – inclusief grotere vormen in zulke spraakmakende talenten, waaronder Lizzo en, tot voor kort, Adele – is mijn eigen geïnternaliseerde vetfobie enorm verminderd. Maar als je me had verteld dat ik een naaktyoga-les zou volgen, had ik je in je gezicht uitgelachen. Omdat, eerlijk gezegd, uitkleden voor groepsoefeningen klinkt als het tegenovergestelde van ontspannen.

Maar toen mijn redacteur vroeg of ik geïnteresseerd zou zijn in het proberen van een naaktyoga-les en schrijven over mijn ervaring, sprong ik niet bepaald van vreugde. (Als G-cup kan ik sowieso niet comfortabel springen zonder beha.)

Kan naaktyoga…bekrachtigend voelen?

Eerste dingen eerst: een naakt yogales vinden. Volgens Google is ‘nude yoga’ snel populairder geworden. Maar er zijn nog geen lessen in mijn stad Boulder. Het leek erop dat ik naar de grote stad moest rijden om me uit te kleden voor journalistiek.

Ik vond een naaktyogales voor alleen vrouwen in de onafhankelijke studio Urban Sanctuary in Denver. “Skins Yoga is een krachtige les die het afstoten ondersteunt van wat jezelf niet dient, in welke vorm het ook mag komen”, aldus de websitebeschrijving. “Er wordt ruimte gehouden voor vrouwen om zich naar hun comfortniveau te kleden om te zien wat aan de oppervlakte komt om te worden genezen zonder oordeel.” Oké, dat klinkt niet zo raar.

In feite klonk het bevrijdend.

Kracht vinden in cijfers

Ik kom ongeveer 15 minuten te vroeg naar de les met mijn avontuurlijke vriend en collega-yogaleraar, Bria. De studio, gelegen in de historische wijk Little Five Points, heeft bakstenen muren, geliefde vintage meubels en hoekjes vol kamerplanten die het een uitnodigende, huiselijke sfeer geven.

We worden uitgenodigd om onszelf te helpen met kruidenthee en matten voor onszelf te kiezen uit die in twee rijen tegenover elkaar in het midden van de studio. Bria en ik rollen onze eigen matten naast elkaar uit op de studiomatten en nemen volledig gekleed plaats. Ik draag een los T-shirt, sportbeha, legging en ondergoed.

Het duurt niet lang of we zijn met 10. Bria en ik zijn veruit de oudste aanwezige vrouwen. De andere studenten lijken meestal Gen Z’s te zijn, samen met een paar verspreide millennials.

Eerlijk gezegd ben ik opgelucht over het jongere publiek. Ik heb absoluut geen behoefte om mezelf te vergelijken met een lichaam dat 15 tot 20 jaar jonger is dan het mijne. Ik ben ook blij om een ​​verscheidenheid aan lichaamsvormen en maten in de kamer te zien.

Voordat we beginnen, verzekert onze lerares Soly Culpepper ons dat we ons tijdens de les zo weinig of zo veel kunnen uitkleden als we willen, en dat ze ons op verschillende momenten tijdens de oefening zou aansporen om een ​​kledingstuk uit te trekken als we dat wilden. Ook dit is een verademing. Omdat ik behoorlijk rondborstig ben, vind ik het idee om elke vorm van omgekeerde yogahouding te doen zonder een beha niet alleen ongemakkelijk, maar mogelijk fataal. Ik heb nu al het gevoel dat ik ga stikken als ik volledig gekleed Halasana (ploeghouding) doe. (Ligt het aan mij of gaan grote borsten en yoga samen zoals mayonaise en ijs?)

Met z’n tienen beginnen we aan de les terwijl we in Sukhasana (Klaphouding) zitten en om de beurt onszelf voorstellen en onze voornaamwoorden opnoemen, waardoor ik me nog meer op mijn gemak voelde. Culpepper nodigt ons ook uit om iets te noemen dat we klaar zijn om uit te brengen. Ik weet niet zeker wat ik wil zeggen. Maar als het mijn beurt is, tuimelen de woorden “Ik laat het gewicht van de verwachtingen van anderen los.”

Culpepper loopt dan door de kamer met een pak orakelkaarten en nodigt ieder van ons uit om er willekeurig een te kiezen. De mijne luidt: “Grenzen zijn een vorm van zelfzorg.” Dit is absoluut perfect voor de week die ik had. De kaart dient ook als een herinnering dat ik de leiding heb over mijn ervaring in deze naaktyoga-les. Ik ben hier om alleen te doen waar ik me goed bij voel.

Ten slotte deelt Culpeper stukjes papier uit en vraagt ​​ons om een ​​dagboek bij te houden als reactie op de prompt “Het is oké …” Ik begin snel te krabbelen. “Het is oké om dikker en ouder te zijn dan ik ooit ben geweest. Het is oké om vrijgezel te zijn op je 46e. Het is oké om soms eenzaam te zijn.” Het is een van de meest helende artikelen die ik in maanden heb geschreven, waardoor ik deze prompt in mijn reguliere dagboekpraktijk wil opnemen.

(niet helemaal) alles bloot

Het yogagedeelte van de les bestaat uit voornamelijk dicht bij de grond hatha yogahoudingen zoals Child’s Pose, Seated Forward Bend en Half Pigeon. Gelukkig geen krachtige stromen hier. Culpepper suggereert dat we de les met onze ogen dicht doen om in onze fysieke sensaties te kunnen voelen.

Ongeveer 10 minuten in de reeks nodigt ze ons uit om een ​​kledingstuk uit te doen. Ik doe mijn overhemd uit. Dit is misschien niet zo’n groot probleem voor veel mensen, maar het is de eerste keer dat ik me heb uitgekleed tot alleen mijn bh in yogales. Ik ben erg gevoelig voor mijn buikrollen, maar ik voel de vrijheid om niet gehinderd te worden door extra stof rond mijn buik – de bescherming die wordt gebruikt om de ‘dikke’ delen van mijn lichaam te verbergen die ik niet leuk vind.

Na nog eens 10 minuten langzame flow, inclusief poses als Cat/Cow, Child’s Pose en Down Dog, nodigt Culpepper ons uit om nog een kledingstuk uit te doen. Ik gooi mijn legging uit en ben toe aan mijn zwarte boyshort en sportbeha. Op dit moment zijn veel vrouwen topless, inclusief onze leraar.

Ik voel de warme lucht rond mijn knieën, dijen en oksels circuleren. Ik voel me natuurlijk en vrij, wat me helpt om op een nieuwe en iets kwetsbare manier verbinding te maken met de yoga-ervaring. Misschien zit er iets in dit naakt yoga ding.

Na een paar ruggenwervels vraagt ​​onze leraar ons om terug te keren naar Sukhasana en stelt voor dat we nog een kledingstuk uittrekken als we dat willen. Ik doe mijn bh uit. Sommigen van ons zijn op dit moment helemaal naakt en ze vertelt ons dat we een deken over onze schoot kunnen leggen als we dat willen. Als we een hand op ons hart leggen en de andere op onze buik, voel ik een nieuwe tederheid voor mijn rollen terwijl ze zachtjes golven bij elke ademhaling.

Eindelijk is het tijd voor Savasana. Ik ga niet liegen: Topless Savasana is best goed. Ik bedek mijn onderste helft met een deken voor warmte en ontspan diep in de vloer terwijl een vredig lied van Beautiful Chorus op de achtergrond speelt. Ik geniet ervan om gewoon in mijn lichaam te zijn. Ik voel dankbaarheid voor alles wat het voor mij doet.

Na enige tijd nodigt Culpepper ons uit om mee te neuriën. Terwijl we onze stemmen bundelen, voel ik een gemeenschapsgevoel met deze vrouwen. Ik ben zo geïnspireerd door hoe open en vrij ze zijn op zo’n jonge leeftijd.

Als de les 90 minuten nadat ik voorzichtig ben gaan zitten, ten einde loopt, niet wetend wat ik kan verwachten, voel ik me helemaal yoga-stoned en gelukkig. Ik merk dat ik denk dat ik niet kan wachten om het opnieuw te doen.

Werken door oude manieren van zijn

Daarna sprak ik met Culpepper en Ali Duncan, de eigenaar van Urban Sanctuary. Duncan is in 2019 begonnen met het geven van naaktyogalessen. “Met de Skins-lessen hopen we studenten de kans te geven zichzelf te omarmen”, zegt Duncan. “Deze ervaring stelt de student in staat om door verschillende soorten zelfhaat en gênante gedachten heen te werken die zich kunnen voordoen. Als land hebben we zoveel schaamte over het menselijk lichaam.”

Culpepper is het daarmee eens. “Voor mij, als overlevende van aanranding, is het een gewoonte om jezelf gewoon te laten zien en te beseffen dat er niets beschamends is aan je naakte lichaam,” zei ze. “Ik ben altijd bezig geweest met het empoweren van andere vrouwen, en deze les is daar de belichaming van. We komen op voor elkaar, en laten ons gewoon zijn – en ademen.”

Ik overweeg of de effecten van een beoefening van naaktyoga cumulatief kunnen zijn: hoe meer je je uitkleedt, hoe meer je kunt gaan leunen op acceptatie van jezelf.

Ik merk dat ik weer aan de jongere vrouwen in de klas denk. Laten we eerlijk zijn, op mijn leeftijd kan het me niet schelen wat anderen denken. Maar het heeft me jaren gekost om met mijn kopvoorn tot deze hernieuwde troost te komen. Ze lopen tientallen jaren voor op mij in termen van lichaamsacceptatie, en hun gemakkelijke comfort in hun eigen huid maakt me hoopvol voor hun toekomst. Omdat in mijn ervaring, als je niet echt accepteert wie je bent, je meestal minder accepteert dan je verdient van anderen.

Over onze bijdrager

Jennifer Davis-Flynn is een schrijver en yogaleraar gevestigd in Boulder, Colorado. Volg haar op Instagram @jennifurious.