Hoe een wandeltocht me een beter begrip van yoga heeft gebracht



“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>

Krijg volledige toegang tot Outside Learn, onze online onderwijshub met diepgaande yoga-, fitness- en voedingscursussen, wanneer je >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}” >meld je aan voor Outside+.

Wandelen naar plaatsen die alleen te voet bereikbaar zijn, is een van de meest meeslepende manieren om de natuur te ervaren. Het heilige openbaart zich in deze ongerepte landschappen waar je alleen het geknars van je laarzen hoort, het geluid van je adem en de wind die zijn oude verhalen zingt.

Tijdens een recente reis naar Patagonië, Chili, ervoer ik pure momenten van vrede in de bossen, opwinding op bergtoppen en onthullingen – subtiel en belangrijk – onderweg.

De zon schijnt op besneeuwde bergen in Patagonië.  Op de voorgrond is rotsachtig groen terrein en een houten voetpad.
(Foto: Ingrid Yang)

Patagonië is een regio die het zuidelijke uiteinde van Zuid-Amerika omvat en wordt geregeerd door Argentinië en Chili. Toen ik mijn gids vroeg om de geografische grenzen van de Patagonische regio uit te leggen, antwoordde ze: “Het is geen plaats, het is een cultuur.” Ik knikte veelbetekenend, maar ik vroeg me af of mijn Spaanse vertaling me in de steek had gelaten. Ik begreep niet echt wat ze bedoelde, maar ik bleef stil en richtte mijn aandacht weer op het afdalen van een stoffig spoor van losse stenen.

Ingrid Yang beoefent yoga asana op een grote rots voor een groen water.  Op de achtergrond zijn hoge grijze bergen. The Towers bevinden zich in Torres del Paine, het nationale park dat centraal staat in de Chileense kant van Patagonië.
(Foto: Tessie Vukovich)

Onze groep wandelde naar de beroemde Three Towers in Torres del Paine, het nationale park dat centraal staat in de Chileense kant van Patagonië. Vanaf de rotsachtige top van de drie granieten torens voelde ik mijn hart in mijn borstkas bonzen toen ik de ongelooflijke topografie in me opnam die tienduizenden jaren geleden was ontstaan ​​door glaciale erosies. Toen een windvlaag de capuchon van mijn jas naar achteren blies, dook er een soetra op als een melodisch gezang in mijn hoofd.

“Bhuvanajñānaṃ sūrye saṃyamāt.”

Er zijn veel interpretaties van Sutra 3.27, maar degene waar ik altijd het meest toe aangetrokken ben, is Sri Swami Satchidananda’s vertaling van Patanjali’s Yoga Sutra: “Door samyama op de zon wordt kennis van het hele zonnestelsel verkregen.”

Samyama verwijst naar dharana, dhyana en samadhi – concentratie, meditatie en goddelijke vereniging. Terwijl ik vol ontzag keek naar de uitgestrekte steppe van het Patagonische landschap in Chili, duizenden kilometers verwijderd van waar de Yoga Sutra’s werden bedacht, vroeg ik me af waarom deze sutra in me opkwam.

Rotsachtige beekjes stromen door de groene bossen met Patagonische bergen op de achtergrond.
(Foto: Ingrid Yang)

Met een bewust bewustzijn van mijn omgeving staarde ik langs de grote rotsblokken van de bergpassage van de Torres del Paine en volgde de neerwaartse helling die lenga-bossen onthulde die oplosten in velden met prairiegras, omzoomd door kristallijne beekjes.

Een bruine en witte schildwacht guanaco, een Chileense lama, in een veld met rotsen.  Daarachter zijn borstelige heuvels.
(Foto: Ingrid Yang)

Ik zag een schildwacht guanaco, neef van een lama, hoog op de heuveltop zitten, klaar om zijn kudde te waarschuwen als hij een jagende poema zag. Een Andes-condor zweefde boven zijn hoofd en toonde zijn ongelooflijke spanwijdte van 3 meter (twee keer mijn lengte!). Een nieuwe windstoot deed me schrikken en duwde me om door te gaan.

We gingen een bos van lenga-beuken binnen, bomen die inheems zijn in het zuidelijke Andesgebergte en gedijen in het subantarctische bos. Zonlicht tuurde door hun gekartelde bladeren en we werden verwelkomd door de zangerige roep van inheemse vogels, alsof we in een verhalenboek waren gestapt.

Ik dacht terug aan de soetra, waarin het thema van onderlinge verbondenheid centraal staat. Het vertelt ons dat, bij het nadenken over deze universele kennis en opstelling van de zon en vervolgens de maan (Sutra 3.28), de onderlinge verbondenheid van alle wezens wordt onthuld. Op deze manier kunnen we inzicht krijgen in ons bestaan ​​zelf.

Mensen rusten langs een rotsachtig wandelpad in Patagonië.  Op de voorgrond zijn rotsen en groene struiken.  Onder hen is een poel met diep blauwgroen water en op de achtergrond rijzen groene heuvels op in de besneeuwde bergen.
(Foto: Ingrid Yang)

Lopen op het terrein waar ooit nomadische stammen naartoe reisden, voelde als een spiritueel verblijf, de paden die we bewandelden vormden een rode draad tussen ons en degenen die deze paden lang geleden bewandelden.

‘Het hangt allemaal met elkaar samen,’ fluisterde ik tegen mezelf.

Patagonisch landschap met een struik met feloranje bloemen.  Een zwaar terrein ligt in het midden en de blauwgrijze bergen rijzen op de achtergrond op.
(Foto: Ingrid Yang)

Briljante calafaatbloemen zorgen voor een uitbarsting van kleur tegen een achtergrond van bergen en glooiende heuvels. Volgens de legende zal iedereen die een calafatebes eet, zeker terugkeren naar Patagonië.

Kijkend naar dit landschap, denk ik dat ik begreep wat mijn gids bedoelde toen ze uitlegde dat Patagonië een cultuur is, geen regio. Cultuur is per definitie een manier van leven. In Patagonië draait het om verbinding met en eerbied voor de natuur. De cultuur groeit uit een gemeenschap met de omgeving. Het erkent dat wijsheid zich ontvouwt in de vorm van elke calafatebloem, in de schijnbaar chaotische beweging van bijen rond hun kasten, en in de waardigheid van de bergen die majestueus afsteken tegen de eindeloze wind. Het is in deze complexe eenvoud dat we de onderlinge verbondenheid van alle wezens voelen, samengetrokken door de vitale kracht van prana.

De besneeuwde bergen van Patagonië tegen de blauwe lucht.  Op de voorgrond zijn borstelige groene heuvels waar een blauwe rivier doorheen stroomt.
(Foto: Ingrid Yang)

Patagonië wordt vaak “het einde van de wereld” genoemd omdat het het meest zuidelijke deel van het Amerikaanse continent is. Op deze plek, een echte halve wereld verwijderd van waar de soetra’s duizenden jaren geleden werden getranscribeerd, voelde ik een diepe verbondenheid. De wind speelde die week een symfonie om mijn oren terwijl ik doorging met het chanten van “Bhuvanajñānaṃ sūrye saṃyamāt”, alsof de bries het voor me zong. Was het door de jaren heen, op de passaatwinden, op dit moment naar mij gebracht?

Een vrouw oefent neerwaarts gerichte hond op een blauwe mat, op een dek voor een geodetische koepel.  Sommige van de driehoekige ramen hebben gehaakte gordijnen die ze bedekken.  Gelegen in Patagonië.
(Foto: Ingrid Yang)

Na elke lange dag wandelen langs versteende fossielen en door gletsjers gemaakte meren, keerden we terug naar EcoCamp Patagonia’s complex van geodetische koepelstructuren, duurzame accommodatie voor avontuurlijke reizigers. Mijn benen voelden zwaar aan, mijn tenen smeekten om bevrijding van mijn schoenen na de klim. Maar ik voelde een spirituele lichtheid in mijn hart, Sutra 3.27 zong nog steeds in mijn hoofd als de wind langs mijn oren.

Bhuvanajñānaṃ sūrye saṃyamāt.

De aerodynamische structuur van de koepels is ontworpen om weerstand te bieden aan de harde wind van Patagonië (die kan oplopen tot 250 km/u). Het laat de wind gracieus over zijn bochten bewegen, waardoor lucht en energie ongehinderd kunnen circuleren.

De vorm is een eerbetoon aan de inheemse bevolking, die vroeger van de ene plaats naar de andere trok en koepelachtige woningen bouwde en afbouwde. In het oude Perzië en de Hellenistisch-Romeinse wereld werden koepels geassocieerd met de hemel; een koepel boven een vierkante basis weerspiegelde de geometrische symboliek van perfectie, eeuwigheid en de hemel.

Omdat koepels van onderaf concaaf zijn, kunnen ze geluid weerkaatsen en echo’s creëren. Binnen in de koepel hoorde ik de wind langs de muren suizen – een geluid dat geesten voorbij leek te weerkaatsen. Het was het geluid van het universum. Het geluid van inheemse volkeren die door dit land migreerden, en van de filosofische zieners die de soetra’s een halve wereld verderop bestudeerden. Het is allemaal verbonden.

Een vrouw tekent zich af tegen de driehoekige ramen van een geodetische koepel.  Op de voorgrond liggen yogamatten uitgerold.
(Foto: Ingrid Yang)

Elke avond als we de yogakoepel binnengingen – de enige in zijn soort in Torres del Paine – trokken we onze lagen uit en lieten een stapel laarzen en jassen rond de ingang liggen. Een voor een betraden we de met licht gevulde ruimte met stille eerbied. Het grote raam in de koepel onthulde een ondergaande zon, waarbij de lucht schitterend roze-oranje kleurde tegen het silhouet van de bergen. Strepen zonlicht deden me denken aan de soetra-vertaling: “Door samyama op de zon wordt kennis van het hele zonnestelsel verkregen.”

Een groep mensen zit in kleermakerszit op yogamatten op een houten vloer.  Ze zitten in een geodetische koepel in Patagonië.  De ondergaande zon stroomt binnen
(Foto: Ingrid Yang)

In elke yogales verdiepte ik mijn adem en voelde ik me meer geaard en wakker in mijn bewustzijn. Terwijl we samen onder de koepel bewogen, synchroniseerden onze lichamen zich in langzame, diepe stukken. De subtiele aspecten van onze onderlinge verbondenheid werden gedeeld in de beweging van ons lichaam, zoals de dans van de wind. Terwijl elke ademhaling rustgevende golven warme lucht in mijn neusgaten uitnodigde, onthulde de verbinding van alle dingen zich, daar aan het einde van de wereld.

Bhuvanajñānaṃ sūrye saṃyamāt. Het leven ontvouwt zich op steeds veranderende en oneindige manieren om bewustzijn in ons te manifesteren.

Nu ik terug ben van deze buitengewone plek, heb ik gemerkt dat de connecties me bijblijven. De mystieke energie van de Patagonische cultuur – geopenbaard op manieren die zowel subtiel als significant zijn – onthulde mijn verbondenheid met alle dingen. Het gebeurde op een manier die niet kan worden verklaard, maar eerder gevoeld hier aan het ‘einde van de wereld’, waar de reis zowel begint als eindigt.

Bhuvanajñānaṃ sūrye saṃyamāt.


(Foto: Kelly Bruno)

Wat u moet weten over reizen naar Patagonië

Bewust reizen cultiveert diepe verbindingen – met anderen, met de natuur, met het universum, met degenen die we ontmoeten, met verleden en heden. Het bijwonen van de praktische aspecten van reizen is ook een oefening in opmerkzaamheid. Hier zijn dingen waar u op moet letten als u naar Patagonië reist.

Wanneer naar Patagonië reizen

Het hoogseizoen is november-maart, wanneer het weer warmer is, maar de wind ook sterker is. Overweeg het schouderseizoen (oktober en april), tussen het hoogseizoen en het laagseizoen, wanneer het wat koeler is maar de wind rustiger is.

Hoe daar te komen

Selecteer een nabije vlucht. De toegangspoorten tot de Chileense kant van Patagonië zijn Punta Arenas en Puerto Natales (respectievelijk 5 uur en 2 uur vanaf de ingang van Torres del Paine). Vluchten naar Puerto Natales vanuit Santiago zijn beperkt, duurder en worden alleen uitgevoerd tijdens het hoogseizoen, maar als je er een kunt vinden, is dat de beste keuze voor een gemakkelijke aankomst in een klein, charmant stadje dat zich richt op internationale reizigers.

Waar te verblijven

EcoCamp is ’s werelds eerste geodetische hotel, een samenstelling van geodetische koepelstructuren die zijn ontworpen om sterk, licht en energiezuinig te zijn – ideaal voor iemand die op zoek is naar duurzame accommodatie. Het heeft drie dagelijkse yogalessen in zijn unieke yogakoepel. Het beoefenen van asana voor en na het wandelen helpt je spieren van melkzuur te ontdoen en geeft je een andere manier om je longen te vullen met berglucht.

Benodigdheden om in te pakken

Een vereiste van wandelen in Patagonië is ervoor te zorgen dat je precies het juiste aantal lagen hebt om je lichaamstemperatuur te reguleren. De temperaturen kunnen gedurende de dag fluctueren van dieptepunten in de jaren 40 tot halverwege de jaren 70. Waar je je echt op wilt voorbereiden, is de wind, waardoor het veel kouder kan aanvoelen. Zorg ervoor dat je jezelf uitrust met alles winddicht. Mijn gids droeg dit jack en raadde het aan vanwege zijn winddichte en waterdichte eigenschappen. Hieronder staan ​​links naar andere items die goed voor mij werkten. Maar kies natuurlijk de uitrusting en uitrusting die voor u het meest comfortabel zijn.

Lagen, lagen en nog eens lagen
Bivakmuts voor de wind
Wind- en waterdichte jas
Geïsoleerde jas (dons is meestal het warmst)
Waterdichte schoenen om te dragen op de campings
Handschoenen om je handen te beschermen tegen de wind maar ook met flexibele grip voor je wandelstokken
Wandelschoenen
Dag pakket
Reisrugzak waar 5-7 dagen kleding in past (als je de W-route wandelt)
Hardcase-bagage (als u een tas incheckt)
Opvouwbare wandelstokken
Waterfles voor op reis

Als je iets koopt via de winkellinks in onze verhalen, kunnen we een kleine commissie verdienen. We accepteren geen geld voor beoordelingen van redactionele uitrustingen. Lees meer over ons beleid.


Ingrid Yang is internist, yogatherapeut en auteur. Ze geeft al meer dan 20 jaar yogales en is de auteur van de boeken Adaptive Yoga en Hatha Yoga Asanas. Dr. Yang leidt trainingen en retraites over de hele wereld, met een speciale focus op kinesthetische fysiologie en genezing door middel van ademwerk, meditatie en verbinding tussen lichaam en geest. Kijk voor meer informatie op www.ingridyang.com.

Recent Posts