Hoe een model me de ware betekenis van yoga leerde



“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Krijg volledige toegang tot Outside Learn, onze online onderwijshub met diepgaande yoga-, fitness- en voedingscursussen, wanneer u >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}” >meld je aan voor Buiten+.

Al meer dan twee decennia behoren verschillende pagina’s die ik zorgvuldig uit een tijdschrift scheurde tot mijn meest dierbare bezittingen, de dingen die ik zou meenemen als ik ooit in een oogwenk moest vluchten.

Op de pagina’s staat supermodel Christy Turlington die yoga beoefent.

Dit was toen ik in de twintig was, in een tijd dat ik me – vrij onvermurwbaar – identificeerde als een niet-yoga-persoon. Ik was een hardloper en wandelaar en zoeker naar intense ervaringen, maar ik had opzettelijk, en heel uitdagend, niets met yoga te maken. Mijn eerste indruk van de praktijk waren slangendragende slangenmensen die met zangerige stemmen spraken alsof ze tegen vijfjarigen waren. Mensen die ik kende die yoga beoefenden, predikten tegen anderen om vegetariër te worden. Ze spraken over vrede en liefde met een ondertoon van oordeel. De ene keer dat ik de lobby van een yogastudio in mijn buurt binnenliep, nam ik de kristallen en tarotkaarten en wierook in me op, zo intens dat ik nauwelijks kon ademen en liep meteen weer naar buiten. Niet mijn sfeer.

Ik was een schrijver en redacteur van een krant, gevoed door angst voor deadlines en espresso. Mijn vrije uren werden besteed aan sporten in de sportschool of drinken met vriendinnen. Ik had geen interesse in unitards of woo-woo.

Maar toen ik die pagina’s tegenkwam in een uitgave van 2002 van Vorm geven aan magazine, was het het begin van een verandering van perspectief. Het internationaal erkende model verschijnt op ingetogen zwart-witfoto’s, met minimale make-up, achterover gekamd haar en een eenvoudige tanktop en korte broek. Op elke pagina stonden een tiental woorden die met Turlingtons stem uitdrukten wat yoga voor haar betekende.

Of het nu de ingetogen sfeer van de fotografie was, de serene uitdrukking op Turlingtons gezicht of het onverwachte van een Mode model dat yogaprincipes uitlegt die mijn aandacht trokken, kan ik niet zeggen. Wat ik zeker weet, is dat haar woorden mijn interesse op dat moment en nog jaren daarna vasthielden.

Toen ik leerde wat yoga eigenlijk betekent

In eenvoudige bewoordingen verwoordde Turlington wat yoga haar in staat stelde te ervaren. Ze sprak over gratie en openheid, eenheid en harmonie. “Door ontvankelijk te zijn voor verschillende opvattingen en perspectieven, krijg je onbeperkte horizonten van spiritueel potentieel”, schreef ze. Misschien kwamen de concepten me bekend voor omdat ik, net als Turlington, vergelijkende godsdienstwetenschap en oosterse filosofie had gestudeerd.

Terwijl ik de woorden en concepten in me opnam, stond ik mezelf toe me voor te stellen hoe die ideeën in mijn eigen leven zouden kunnen uitpakken. Ik kon de ruimte voelen voor discipline en kracht en zelfbewustzijn, maar ook gemak en overgave en gemeenschap. Ik consumeerde net zo vaak modetijdschriften als cafeïne, maar ik was nog nooit getuige geweest van het soort evenwicht dat ik in Turlington zag. Dat wilde ik voor mezelf.

In de maanden en jaren die volgden, werd ik keer op keer naar die pagina’s getrokken. Vijf jaar later verhuisde ik naar Manhattan – naar een nieuwe carrière, een nieuw appartement en een nieuw leven. Ik had dringend behoefte aan stabiliteit. Bij de publicatie waar ik redacteur was, merkte ik dat mijn collega’s die yoga beoefenden dezelfde kalme, zelfverzekerde en zelfverzekerde sfeer en houding uitstraalden die door Turlington Burns werd uitgedrukt. (Ze trouwde in 2003 met acteur en regisseur Ed Burns.) Niet lang daarna ging ik naar mijn eerste yogales. Ik ben niet naar buiten gelopen.

Dat was twintig jaar geleden en die pagina’s – glanzend en gekreukt – zijn me bijgebleven tijdens vele omwentelingen van mijn leven, inclusief verhuizingen van appartement naar appartement, van stad naar stad, van de ene iteratie van mezelf naar de andere. Tegenwoordig beoefen ik nog steeds yoga. Ik geef ook yogales – aan hardlopers en uitgeputte moeders, aan overlevenden van kanker en aan degenen die proberen hun verslaving achter zich te laten. En nu bewerk en schrijf ik artikelen over yoga in dit tijdschrift (waar Turlington Burns ooit redacteur was). Ik merk vaak dat ik bid dat de artikelen die ik produceer bij iemand terechtkomen zoals die van haar dat voor mij deed.

Wat Christy Turlington ons alles kan leren over yoga

Je hoeft niet ver te zoeken om te begrijpen hoe de minder fysieke componenten van yoga aansluiten bij Turlington Burns’ benadering van het leven. De principes van haar yogabeoefening – gratie, openheid, eenheid en harmonie – worden weerspiegeld in de wending die haar carrière nam een ​​paar jaar nadat dat artikel was gepubliceerd. Nadat ze complicaties had ondervonden tijdens de geboorte van haar eerste dochter, werd ze een pleitbezorger voor wereldwijd toegankelijke maternale gezondheidszorg.

Ze leende niet alleen haar beroemde gezicht en naam aan de inspanning. Ze behaalde een master in volksgezondheid aan de Columbia University en bracht in 2010 haar regiedebuut uit, de documentaire Geen vrouwen, geen verdriet. De film, bedoeld om het bewustzijn te vergroten van de “honderdduizenden vrouwen per jaar” voor wie zwangerschap een doodvonnis is, vertelt het gebrek aan toegang tot medische zorg voor moeders in Tanzania, Bangladesh, Guatemala en de Verenigde Staten.

Na de release van de documentaire richtte Turlington Burns Every Mother Counts op, een non-profitorganisatie die zich inzet voor het veilig, rechtvaardig en respectvol maken van zwangerschap en bevalling voor elke moeder, overal. De organisatie, in 2016 door het tijdschrift Fast Company uitgeroepen tot een van de Top 10 meest innovatieve bedrijven zonder winstoogmerk, heeft meer dan $ 25 miljoen verstrekt ter ondersteuning van programma’s voor de gezondheid van moeders in Latijns-Amerika, Zuid-Azië, Afrika en de Verenigde Staten.

Er zijn ook stillere manieren waarop Turlington Burns ons eraan herinnert wat het is om deel uit te maken van de menselijke ervaring. Op haar Instagram-pagina staat heel eenvoudig: “Moeder, vrouw, dochter, zus, advocaat en oprichter van @everymomcounts. Doe alsjeblieft met me mee om zwangerschap en bevalling veilig te maken voor elke moeder, overal.”

In een tijd waarin het heel gemakkelijk is om je op jezelf te concentreren, hebben we het voorbeeld nodig van mensen die niet alleen van plan zijn een standpunt in te nemen voor degenen die geen stem hebben, maar die daadwerkelijk daden achter woorden hebben gezet. Maar misschien moeten we onszelf er eerst aan herinneren wie we eigenlijk zijn. Ik weet niet wie ik zou zijn zonder de uitdagende, kalmerende, ineenkrimpende, zuchten verlichtende, vernederende en levensveranderende lessen die yoga me heeft gebracht. Hoewel ik wel weet wie ik daarvoor was en ik haar niet meer ben. Ik weet aan wie ik dat moet danken.


Op zaterdag 12 november 2022 wordt het werk van Christy Turlington Burns erkend door de Yoga Gives Back Foundation (YGB). Elk jaar erkent de organisatie een visionair die “zich heeft toegewijd aan humanitaire doelen” en “de wereldwijde yogagemeenschap en daarbuiten heeft geïnspireerd met hun visie”. Eerdere ontvangers zijn onder meer Alanis Morissette, Jack Kornfield en Mallika Chopra.


Renee Marie Schettler is senior redacteur bij Yoga Journaal. Ze begon bijna 20 jaar geleden yoga te studeren bij leraren in New York City, die de nadruk legden op het uitdagen van jezelf en het vinden van nauwkeurige afstemming in een houding. Sinds 2017 geeft ze yogales.



Recent Posts