“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Op een dag, terwijl ze op de bus wachtte, merkte Mireille Siné dat haar handen ijskoud waren. Dit was vreemd omdat ze toevallig een thermoskan met hete koffie vasthield, en het was een warme zomerdag in Zuid-Californië. Siné, die toen 21 was, haalde zijn schouders op – een rare eenmalige gebeurtenis. Maar dit incident was nog maar het begin. Gedurende die zomer voelden Siné’s handen vaker koud aan, en soms werden ze zelfs zo koud dat ze er blauw uitzagen. Andere symptomen begonnen te verschijnen: haar haar viel meer uit dan normaal, haar gewrichten deden pijn en drie vingers werden zwart. Siné droeg handschoenen om de mensen niet bang te maken. Haar handen waren zo gevoelig dat koud water eroverheen lopen pijn deed. Soms werd de pijn zo hevig dat ze naar de Eerste Hulp ging, maar de doktoren konden niet achterhalen wat er met haar aan de hand was.

Eindelijk, een jaar en talloze tests later, een diagnose: lupus, een chronische auto-immuunziekte die iemands gewrichten, huid en organen aantast, waaronder de nieren en het hart. Siné nam een ​​semester vrij van haar studie aan Cal State Long Beach en onderging zes maanden chemotherapie (gebruikt voor ernstige gevallen van lupus om het immuunsysteem te onderdrukken en de aandoening te helpen beheersen). Ze werd twee jaar lang aan de kant gehouden van fysieke activiteit omdat ze een hele reeks medicijnen en dieetaanpassingen onderging om haar toestand onder controle te krijgen. Voor de student bewegingswetenschap die als kind altijd al van beweging had gehouden: ballet, hardlopen op de middelbare school, hardlopen over korte afstanden en de sportschool op de universiteit – het was moeilijk om de toegang tot fysieke activiteit te verliezen.

Terugkerend naar hardlopen

Toen Siné in 2015 eindelijk toestemming kreeg om te sporten, begon ze weer met hardlopen. Haar eerste runs vonden plaats rond Walter Pyramid, de felblauwe sportarena van haar school. Hardlopen was aanvankelijk zo pijnlijk dat Siné maar één kant van de piramide tegelijk kon rennen. Dat was 345 voet. Rennen. Wandelen. Rennen. Wandelen. Maar na verloop van tijd werden de hardloopafstanden langer, totdat ze uiteindelijk drie mijl kon rennen. Ze begon ook groepsruns bij te wonen en vond de steun en kameraadschap van andere hardlopers van onschatbare waarde voor het opnieuw opbouwen van een sterke, gezonde versie van zichzelf.

De volgende herfst besloot Siné een marathon te lopen. Ze wist dat de intensiteit van training om 26,2 mijl te rennen voor iedereen een uitdaging zou zijn, maar vooral voor iemand met lupus. Stress is de grootste trigger voor lupus, die bij beheer in remissie kan gaan, maar altijd weer kan oplaaien. Ze wist niet zeker of ze voldoende kon trainen zonder een vuurpijl te veroorzaken. Maar ze wist dat ze het moest proberen. Voor Siné zou het lukken – en de race lopen – hetzelfde zijn als het verslaan van haar conditie. En dat deed ze, ze voltooide de LA Marathon in het voorjaar van 2017.

Siné hield van trainen en leren over duurlopen: hoe brandstof te tanken, hoe snel te werken, wanneer te herstellen en meer. Het voelde allemaal zo heerlijk ver weg van het leven als zieke, dat vol was geweest met doktersafspraken en onderzoeken en medicijnen. Ze hield zo veel van het trainingsproces dat ze zich aanmeldde voor een tweede marathon voordat ze haar eerste liep.

Een coach en rolmodel

Sindsdien heeft Siné tien marathons en talloze trail ultramarathons gelopen. Ze is ook een ambassadeur binnen de sport geworden en dringt aan op meer vertegenwoordiging van zwarte hardlopers, en is geprofileerd door publicaties uit te voeren, zoals Trail Runner. Vorig jaar begon ze met coachen en pakte al snel een volledige selectie atleten op, waaronder veel vrouwen van kleur. In plaats van massale volgers op sociale media, lijkt Siné’s aantrekkingskracht als rolmodel voort te komen uit de authenticiteit en het vertellen van verhalen op haar Instagram-account, waar ze openlijk haar ervaringen deelt als duursporter met een auto-immuunziekte, en een ambassadeur voor diversiteit en inclusie.

Beide roepingen zijn lonend, hoewel niet altijd gemakkelijk. Eind oktober liep Siné haar eerste meerdaagse race als onderdeel van een groep vrouwen die in 11 dagen 340 weg- en trailmijlen probeerden te lopen van Boston naar New York. Siné voelde zich aangetrokken tot de fysieke uitdaging en ook de mogelijkheid om zwarte vrouwen te vertegenwoordigen voor deze gedenkwaardige run.

Er waren veel versterkende aspecten van de ervaring, zegt ze, zoals leren dat ze dagen achter elkaar 15 tot 32 mijl kon rennen. Maar de reis was soms ook eenzaam, omdat de groep door kleine, conservatieve steden langs de Appalachian Trail rende, waar de lokale bevolking met Blue Lives Matter-vlaggen wapperde. Als enige zwarte hardloper in de groep vroeg Siné zich af of deze aanblik de andere hardlopers net zo beïnvloedde als zij. Vooral onderweg miste ze de vertrouwdheid van een diverse stedelijke omgeving, hoewel ze er niet helemaal zeker van was dat mensen de gecompliceerde redenen begrepen waarom ze zei: “Ik wil eigenlijk alleen maar wolkenkrabbers zien” in één videosegment. Toen ze halverwege de reis verkouden werd en een dag vrij moest nemen, worstelde ze met het gevoel dat ze mensen in de steek liet. “Wetende dat ik het enige zwarte meisje ben, is er een dunne lijn tussen de eerste zijn en dat genoeg hebben,” zegt ze, “en het gewoon willen vermoorden omdat jij de eerste bent.” Uiteindelijk zou ze 197 van de 340 mijl lopen. Ze lacht als ze eraan wordt herinnerd dat ze op één dag afstanden liep waarvoor de meeste mensen maanden nodig hebben om voor te trainen. ‘Ik denk dat dat waar is’, zegt ze.

Hardlopen met een auto-immuunziekte

Het afgelopen jaar heeft Siné moeten worstelen met een nieuwe opflakkering van haar lupus, en wat dat betekent voor haar als hardloper. Ze heeft nu getraind voor twee marathons – de California International Marathon in de herfst van 2021 en Berlijn in september – terwijl ze worstelt met het toegenomen gewicht en het verlies van zowel uithoudingsvermogen als snelheid waarmee haar conditie gepaard ging. Soms moest ze terug naar de run-walk-methode en gebruikt ze weer medicijnen nadat ze er jaren geleden met succes van af was. Een bijzondere uitdaging is dat haar aandoening, zoals veel auto-immuunziekten, onzichtbaar is voor anderen. Tijdens groepsritten, zegt ze, “voor andere mensen zie ik er goed uit, maar van binnen ben ik gewoon aan het hijgen, aan het lijden, ik probeer gewoon de training te doorstaan.” Dit alles is frustrerend na zoveel vooruitgang in zowel hardlopen als algehele gezondheid sinds haar diagnose.

Siné leert haar mentaliteit te veranderen. “Ik moest langzaamaan afstand nemen van de identiteit van die snelle, altijd fitte atleet te zijn,” zegt ze, “naar het idee dat opdagen voorlopig genoeg zal moeten zijn.” Op dagen dat ze de groep niet bijhoudt, zegt ze tegen zichzelf dat ze gewoon weer aan het opbouwen is. Ze weet niet hoe lang het zal duren om terug te keren naar waar ze was, en of ze ooit terug zal komen. Misschien is ze op weg om een ​​ander soort atleet te worden, zegt ze.

Wat er ook gebeurt, ze zal altijd een hardloper zijn. Volgend jaar kijkt Siné ernaar uit om wat toegewijde tijd te besteden aan training voor 5K’s en 10K’s, deels om haar snelheid terug op te bouwen, maar vooral omdat trainen voor die kortere afstanden iets anders is dat ze nog nooit eerder heeft gedaan. Als atleet is ze nieuwsgierig, ze houdt ervan om nieuwe dingen uit te proberen. “Dat is het leuke”, zegt ze.

Als atleet met een chronische aandoening die op elk moment terug kan komen, heeft Siné geholpen de neiging te overwinnen om meer timide en terughoudend te zijn bij het nemen van beslissingen – iets waar ze in haar jeugd mee worstelde. Nu zegt ze: “Ik weet niet wat morgen zal brengen, dus ik kan net zo goed de dingen doen die ik nu leuk vind.” Dit is een waarheid, zegt ze, niet alleen voor mensen met lupus, maar voor ons allemaal. “Morgen kan alles veranderen”, zegt ze. “Zeg wat je moet zeggen, doe wat je moet doen. Doe het nu.”

Under Armour, Inc., met hoofdkantoor in Baltimore, Maryland, is een toonaangevende uitvinder, marketeer en distributeur van merkkleding, -schoenen en -accessoires voor atletische prestaties. De innovatieve producten en ervaringen van Under Armour zijn ontworpen om menselijke prestaties te versterken en zijn ontwikkeld om atleten beter te maken. Voor meer informatie kunt u terecht op de Under Armour-website.