“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote”} }”>

Om zeven uur ’s ochtends trapt een groep stilstaande fietsers furieus op de uptempo electro-beat van een Britney Spears-remix. Het nummer is “Till the World Ends”, een griezelige titel gezien het feit dat de fietsers er zijn om iets te vinden dat lijkt op redding. “Hoe je iets doet, is hoe je alles doet”, roept de energieke klassenleidster, terwijl ze haar headset opnieuw afstelt. “Heel ja!” antwoordt een lid ergens achter in de zaal.

De lichten worden gedimd tot bijna verduisterd, behalve een paar geurkaarsen met grapefruit in de hoeken van de intieme SoulCycle-studio. Je zit in een cocon in de duisternis – een gedempt ondersteuningssysteem dat jou, het individu, laat schitteren. Door individueel te werken, maar in de geruststellende aanwezigheid van anderen, kunnen leden zich op zichzelf concentreren. Er is een element van vrijheid ondanks het feit dat ze samengeperst zijn als sardines, een met opzet vervaardigde nabijheid. Julie Rice, die samen met Elizabeth Cutler aftrad na de verkoop van SoulCycle aan Equinox in 2016, legde uit:

“Toen mensen klaar waren met klagen over “Kun je geloven dat ze $ 27 gaan vragen en dat ik zo dicht bij iemand moet zitten?” Wat er feitelijk gebeurde, was dat de lichten donker waren, en mensen konden allemaal de muziek tegelijkertijd voelen, en je kon bijna iemand naast je voelen ademen. Jouw voet stond op hetzelfde ritme als hun voet, en plotseling werd het verbonden, en het werd tribaal, en het was donker, en er waren kaarsen. De muziek was geweldig en een instructeur vertelt je dat je meer zou kunnen zijn dan je dacht dat je zou kunnen zijn. . . Er is iets aan een bewegende meditatie met andere mensen die voor je wortelen, die ruimte voor je houden, die er niet zijn om met je te wedijveren, die er zijn om je te verheffen zodat zij ook verheven kunnen worden.”

Een grote bijdrage aan deze veranderde toestand is de combinatie van muziek met beweging, vergelijkbaar met de manier waarop EDM-concerten euforische emoties opwekken. Zulke sterke emoties kunnen een spirituele verbinding aanwakkeren met iets buiten onszelf; we onderwerpen ons eraan om de wereld te zien als iets goeds, moois en krachtigs. En als we ergens diep in verankerd zijn, zoals wanneer we wild aan het dansen zijn op een feest, brengt de absorberende activiteit ons in een bijna trance-achtige ‘flow’-staat. We zetten die zeurderige stem in ons hoofd (met al zijn to-do-lijstjes) uit en richten onze aandacht op repetitieve ritmische bewegingen. Vandaar de term ‘jezelf verliezen’ in een activiteit: als je zo opgaat in het trappen, is er geen ruimte voor indringende, piekerende gedachten.

Het zelf, zoals je eraan gewend bent, smelt weg. Een “wij” neemt het over. En ineens voel je niets dan liefde en verbinding met je mederijder. Je kijkt de kamer rond en denkt: “we komen allemaal samen door deze rit.”

Eenstemmig trappen krijgt een krachtige kracht, zelfs in zijn digitale equivalent, Peloton. Maar volgens onderzoekers van de Universiteit van Oxford zijn het de stemmingsverbeterende endorfines en serotonine (het bovenwerk van de natuur) die verantwoordelijk kunnen zijn voor sommige van die feelgood-bindende emoties. In experimenten waarbij vreemden samen werden gebracht om te roeien, ontdekten ze dat matig intensieve groepsoefeningen meer betekenisvolle sociale voordelen opleveren dan oefeningen met een lagere intensiteit. “Het kan zijn dat het ervaren van door inspanning veroorzaakte natuurlijke highs met anderen leidt tot een soort ‘sociale high’ die groepsbinding, vriendschap en coöperatief gedrag bevordert”, schreef de co-auteur van het onderzoek.

Natuurlijk ligt een groot deel van het succes van SoulCycle ook in zijn talent. (Voordat Peloton-beïnvloeders vastliepen in merkaanbevelingen, waren er SoulCycle-sterinstructeurs, vaak alleen bekend onder hun voornaam, zoals Oprah.) Het merk neemt niet de gemiddelde fitnessinstructeur in dienst. Het werft charismatische artiesten aan. Dansers, cheerleaders, acteurs, modellen, Broadway-veteranen en professionele atleten doen auditie in wat Rice ooit ‘American Idol on a bike’ noemde. Het bedrijf zoekt naar charismatische showmensen die de aanwezigheid van sterren uitstralen – hetzelfde soort mensen dat een gemeente kan leiden. Fitnesspredikanten, zou je kunnen zeggen. SoulCycle promoot talent als de belangrijkste attractie, van wie sommigen naar verluidt tot $ 1.500 per klas verdienen. En ze zorgen ervoor dat ze de hype waarmaken.

Instructeurs zeggen dat ze ‘geloofsspieren versterken’ en een soort emotionele catharsis bieden aan degenen die genezing nodig hebben. Zoals een leraar uitlegde: “Ik breng ze op een punt waarop ze zo moe zijn dat ze emotioneel zoveel kwetsbaarder zijn. Ze vertrouwen niet langer op hun fysieke kracht; ze moeten dieper gaan. Dan wordt de ervaring meer dan een training.” Docenten motiveren, maar ze vertonen ook een stukje kwetsbaarheid om contact te maken met gemeenteleden. “Sorry dat ik te laat ben, mijn vierjarige was ziek”, vertelde een instructeur aan een klas. “Als je dacht dat ik er te jong uitzag om een ​​kind te krijgen, ik heb ook een zesjarige, een tienjarige en een scheiding.”

Veel SoulCycle-instructeurs ontwikkelen sterke banden met terugkerende klanten, die soms op hen vertrouwen tijdens crisismomenten – een scheiding, een breuk, Barneys sluiting. Fans melden dat ze hun fitnessmentor sms’en als ze een moeilijke periode doormaken of ze na de les stoppen om advies te vragen over gevoelige zaken. Deze gehechtheid is niet anders dan de afhankelijkheid van zelfhulpboeken, die volgens sommige onderzoekers de leemten opvullen die ooit werden opgevuld door de georganiseerde religie of hechtere vrouwelijke gemeenschappen.

“Het is mogelijk dat de nadruk die in het leven van vrouwen op vriendschap wordt gelegd, is afgenomen naarmate we in steeds grotere aantallen de betaalde arbeidsmarkt betreden, naarmate de arbeidsverdeling meer gespecialiseerd is en naarmate gezinnen kleiner en meer geïsoleerd zijn geworden,” schrijft sociologe Wendy Simonds in Vrouwen en zelfhulpcultuur. “Al deze trends hebben mogelijk bijgedragen aan de professionalisering van het geven en ontvangen van advies, in ieder geval bij de rijken en de middenklasse.” Wat ooit een steunpilaar was van vrouwelijke vriendschappen – van iemand vertellen om hun domme vriend te dumpen – is nu uitbesteed aan ‘professionals’ als een handelsdienst. Iemands psycholoog of Peloton-instructeur heeft een ooit gewone uitwisseling vervangen omdat we het allemaal te druk of te ver weg hebben om er voor elkaar te zijn.

Fitnessmerken hebben misschien nieuwe ministers gecreëerd, maar mensen hebben meer nodig dan alleen een priester. Ze hebben een gemeente nodig. Mensen hebben mensen nodig. En met die mensen moeten ze iets voelen. SoulCycle benadrukt “gemeenschap” net zo veel als zijn indrukwekkende talent, en Peloton adverteert met “samen” sporten in je woonkamer. Zoals het geliefde indoor cycling-merk in 2020 op Facebook plaatste: “Zon tot zonsondergang, je zult nooit alleen rijden.”

Dus bewegingslessen zijn groepstherapie en High Holiday-diensten en sociale tijd in de countryclub, allemaal samengevoegd. Ze zijn, zoals de ‘zoekers’ van de jaren zestig zochten, een ervaringsgerichte spiritualiteit. Waar ooit de mensheid in de Sinaï schudde met bombastische geboden of deelnam aan vrolijke feestvreugde met gebedsgenezers, krijgen we nu een spirituele boost van groepscardio. Er zijn nu zelfs wellnessfestivals waar 10.000 of meer mensen (80 procent van hen hoogopgeleide vrouwen) deelnemen aan massale yoga als een Zen-revivaltent. Vrouwen geven aan behoefte te hebben aan intense stambijeenkomsten. En Beyoncé gaat maar zo vaak op tournee.

Koop het boek

Uittreksel uit THE GOSPEL OF WELLNESS: Gyms, Gurus, Goop, and the False Promise of Self-Care door Rina Raphael. Uitgegeven door Henry Holt and Company. Copyright © 2022 door Rina Raphael. Alle rechten voorbehouden.