“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>

Toen ik yogales gaf aan universiteitsstudenten, waren mijn favoriete sessies altijd die gericht op de kern. Buikspieroefeningen zijn vaak het meest gevreesde onderdeel van een yogasessie – en het meest uitdagend – althans voor mij. (Mijn collega Ellen O’Brien zou het waarschijnlijk eens zijn op basis van haar beschrijving van de intense kerntraining die ze krijgt in haar Y7-klas.)

Door kernsequenties te leren, kreeg ik de kans om te praten over kernanatomie – de relatie tussen de buikspieren en de rug, het belang van het draaien en buigen van het zijlichaam en de voordelen van een sterke kern voor balans en stabiliteit. Maar ik keek er vooral naar uit om het te onderwijzen, omdat we vanuit zoveel verschillende perspectieven naar ‘de kern’ konden kijken.

We kunnen kernwaarden en kernovertuigingen aan de orde stellen. We zouden kunnen nadenken over wat het betekent om te opereren vanuit een gevoel van gecentreerdheid. Ik wilde dat mijn leerlingen (allemaal jonge, gekleurde vrouwen) begrepen dat wat we op de mat leren – de flexibiliteit die we ontdekken, de kracht waarvan we niet wisten dat we die hadden, de stilte die we cultiveren – kan worden toegepast op elke situatie die we tegenkomen.

YJ-bijdrager Pranidhi Varshney maakt dat duidelijk in haar verhaal “Waarom pijn in yoga niet altijd slecht is.” Haar artikel behandelt hoe je balans kunt vinden tussen pijn en ongemak, uitdaging en veiligheid in je asana-beoefening. Maar ze suggereert ook dat het leunen op ongemak een kans is om ’te leren wat er zou kunnen gebeuren als we pijn zouden erkennen – zowel die van onszelf als die van anderen – en het zouden laten fungeren als een leidende kracht naar waarheid, kracht en verbinding. ”

Werken met ongemak

We werden allemaal onlangs gedwongen om een ​​nieuwe pijn onder ogen te zien. Tussen vergaderingen en deadlines door, merkte ik dat ik de tranen wegveegde terwijl nieuwsberichten details van een andere schietpartij op school naar buiten druppelden. Drie kleine kinderen, hun verzorgers en een onrustige jongere waren allemaal dood. Ze waren vreemden voor me – mensen die ik nooit zal kennen – maar wier verlies me aan het hart trok. Er zijn nog zeven zielen toegevoegd aan de lijst van 192 mensen die dit jaar zijn omgekomen bij massale schietpartijen.

Het is mei. Het is pas mei.

Als zulke tragedies gebeuren, ben ik dankbaar voor de mat en het meditatiekussen. Ik ben gaan begrijpen hoe belangrijk het is om een ​​oefening te hebben die ons herinnert aan onze innerlijke kracht en die ons zal helpen ons verdriet, onze angst, onze woede, onze wanhoop aan te pakken – of we nu te maken hebben met een nationale tragedie of een persoonlijk ongeluk.

Maar van wijze leraren heb ik geleerd dat yoga meer is dan een balsem in moeilijke tijden – als het al comfortabel is. Ons verblijf op de mat daagt ons begrip van onszelf, onze kernovertuigingen en ons gevoel van doelgerichtheid uit en versterkt dit, zodat we, wanneer onze asana-beoefening voorbij is, opstaan ​​met een gevoel van richting. Als de dingen slecht zijn – of verdrietig, of helemaal gek, zoals zo vaak tegenwoordig lijkt – kan een sterke kern en een stevig geworteld doel onze gids zijn. Onze beoefening kan ons helpen contact te maken met waartoe we geroepen zijn in deze wereld waarin we leven.

Mijn dharma zal anders zijn dan die van jou, maar yoga helpt ons te begrijpen en te respecteren dat ieders doel waarde heeft. De leringen vragen ons om te vertrouwen op de aantrekkingskracht van ons hart om onze acties te sturen. Ik geloof dat dat waar is, zelfs als je hart gebroken is.

Dit artikel verscheen voor het eerst in onze ledennieuwsbrief. Om deze e-mails te ontvangen en toegang te krijgen tot onbeperkte artikelen over Yoga Journal, Outside, Women’s Running en meer, kun je je hier aanmelden voor een Outside+-lidmaatschap.