“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>

Toen ik 30 werd, verhuisde ik van Atlanta naar Philadelphia, naar een nieuwe baan en uit een giftige relatie. Mijn leven was een spiraal geworden die astrologiegerichte vrienden toeschreven aan mijn Saturnus-terugkeer – een planetaire uitlijning die ons vraagt ​​om cruciale beslissingen over ons leven te nemen. (Denk aan Mercurius retrograde op steroïden.) Toen ik jarig was, wilde ik mijn persoonlijke nieuwjaar op de een of andere manier eren – en een duidelijkere visie voor mijn leven creëren. Het leek een goed moment om weg te gaan, stil te worden en tijd te besteden aan het uitzoeken waar mijn nieuwe pad me zou brengen.

Als introspectieve introverte persoon wilde ik geen spetterende vakantie. Mijn leven vroeg om wat rust, weg van de strijd, de telefoon en andere afleidingen. Ik had tijd nodig om mijn hoofd bij elkaar te krijgen en na te denken over mijn Next. Een terugtocht leek op zijn plaats.

Ik had niet veel tijd (of geld) om ver te gaan, maar ik vond een retraitecentrum in de buurt dat er afgelegen en rustig uitzag. Ik boekte een weekendtrip, pakte een tas en sprong in mijn auto. De weelderige groene campus lag op 30 minuten van het centrum van Philly, maar een wereld verwijderd van mijn stadsleven. Het was precies wat ik nodig had – en de eerste van vele solo-retraites. Ze zijn een persoonlijke traditie geworden waarop ik vertrouw voor rust, herstel en herijking.

Wat is een solo-retraite?

Er is solo reizen, waarbij onverschrokken reizigers op een privéavontuur vertrekken. Maar dat soort uitstapjes gaan vaak meer over ‘naar buiten gaan’ dan over ‘naar binnen gaan’.

En je kunt tal van yoga- en meditatieretraites vinden in wellnesscentra over de hele wereld. In feite zijn zorgvuldig samengestelde yoga-retraites een soort industrie geworden. Maar ze hebben de neiging om van zonsopgang tot zonsondergang te worden gepland met activiteiten – yogalessen, meditaties, kooklessen, lichaamswerk, dansen, drummen …. Er is altijd wat te doen en je hoeft er helemaal niet alleen voor te zijn.

Als ik solo-retraite zeg, denk ik aan het soort opzettelijke ontwenningsperioden die christelijke priesters, boeddhistische monniken, hindoe-verzakers genaamd sannyasins en andere asceten in elke spirituele en religieuze traditie eeuwenlang hebben genomen. Deze zoekers naar verlichting brengen misschien periodes door in contemplatie en gebed of doen opzettelijk werk, weg van de afleidingen van de wereld. Hindoe-toegewijden trekken zich terug om tijd door te brengen met meditatie, het bestuderen van filosofische teksten en het verrichten van daden van toewijding. In de katholieke traditie vereist een retraite “een reeks dagen die in eenzaamheid worden doorgebracht en gewijd zijn aan praktijken van ascese”.

Die “reeks van dagen” is een belangrijk element van terugtrekken. Een nacht ergens anders in bed geeft je nauwelijks tijd om je jetlag op te lossen of je landbenen te herstellen, laat staan ​​om tijd door te brengen in diepe contemplatie. Retraites kosten tijd.

Elementen van gemak vinden

Voor mij heeft een retraite een element van gemak en eenvoud. Als ik op vakantie ben, maak ik me misschien zorgen over de threadcount van mijn hotellakens of hoeveel sterren het restaurant heeft. Tijdens een retraite wil ik een schoon en comfortabel bed en schoon en geruststellend eten. Idealiter zou ik een plek willen om yoga te beoefenen en een plek om te mediteren, en ik accepteer een massage of een sauna als die wordt aangeboden, maar de weelde van de omgeving is niet het punt. In feite kan dat een buitenwereld zijn die afleidt van de binnenwereld waartoe ik toegang probeer te krijgen.

Als ik op zoek ben naar een toevluchtsoord, probeer ik een omgeving te vinden met rustige paden om te wandelen en plekken om ongestoord te zitten, of dat nu in een zonovergoten kapel is of in een bos met bomen. De retraiteruimtes die ik leuk vind, hebben vaste maaltijden en buffetten met voedzaam eten, dus ik hoef niet te beslissen wat ik van het menu wil bestellen of een fooi te berekenen. En er is altijd thee.

In de loop der jaren heb ik veel van deze solo-ontsnappingen gemaakt. Hier zijn enkele dingen die ik heb geleerd over het plannen van de meest vruchtbare persoonlijke retraites.

1. Rust en stilte is een koopwaar

Mijn eerste solo-retraite was in Pendle Hill, een centrum gerund door de Society of Friends. Zoals je zou verwachten van een plaats gerund met Quaker-waarden, waren de accommodaties eenvoudig maar comfortabel. Er was de mogelijkheid om een ​​hermitage te huren, een huisje weg van de hoofdcampus waar ik helemaal alleen zou zijn. Voor de eerste keer had ik niet zoveel eenzaamheid nodig. Ik koos een kamer in een van de hoofdverblijven.

De gemeenschappelijke eetzaal omvatte “stille” tafels voor mensen die in stille contemplatie wilden blijven. Maar het hele gesprek was vriendelijk en stil. Dit was niet de plek voor luidruchtig gelach of luidruchtige discussies, zowel binnen als buiten. Overdag zocht ik een plek om in de oktoberzon te zitten en in mijn dagboek te schrijven. Of ik zou een wandeling maken over het terrein. Ik zou andere mensen kunnen tegenkomen die alleen ronddwalen of ineengedoken in een gedempt gesprek zitten, maar de contemplatieve stemming doordrenkte de hele ervaring. Als je naar binnen probeert te gaan, helpt het als je in de buurt bent van andere mensen met dezelfde intentie.

2. gaan Alleen betekent niet Wezen Alleen

Voor mij betekent een solo-retraite zijn dat ik ervoor kan kiezen om zoveel voor mezelf te houden als ik nodig heb of wil. Of ik kan uit mijn comfortzone stappen en een gesprek aanknopen met iemand tot wie ik me aangetrokken voel. Vaak zullen mensen die zien dat je alleen bent zichzelf voorstellen en een gesprek beginnen. Als je een intentie hebt over hoeveel betrokkenheid je wilt hebben, is het jouw keuze om beleefd te reageren en je weg te vervolgen, of om volledig betrokken te raken en een connectie te maken.

Op Pendle Hill ontmoette ik een jonge vrouw uit Canada die voor een langere retraite was gekomen. Uiteindelijk hebben we samen gegeten en lange gesprekken gehad. Ze nodigde me uit voor een Quaker-bijeenkomst in de stad; dat werd een aantal jaren mijn spirituele oefening. Openstaan ​​voor die toevallige verbinding heeft mijn pad beïnvloed op manieren die ik niet had kunnen voorspellen.

3. Het is oké om mezelf te zijn en in mijn eigen behoeften te voorzien

Ik heb meisjesreizen en groepsexcursies gedaan. Ik merk dat mensen zich snel in rollen nestelen. De Organisator stelt activiteiten voor; de Uitgesproken bepaalt de agenda; degene met de voedselbeperkingen bepaalt de restaurants die we kiezen. Reizen met een groep betekent bereid zijn compromissen te sluiten, zodat aan ieders behoeften wordt voldaan.

Een solo-retraite omvat de behoeften van slechts één persoon: die van jou. Dat betekent dat je elke dag kunt beslissen wat je gaat doen. Aan het begin van een retraite heb ik de neiging om die keuzes te maken zoals ik elke andere beslissing neem – gebaseerd op logica of strategie of wat mijn verstand me ook vertelt dat het beste is. Ik merk dat als ik me in mijn retraite nestel, ik voel dat mijn linkerhersenhelft plaatsmaakt voor mijn creatieve kant, en ik voel mezelf weer in contact komen met mijn intuïtie. Vervolgens wordt waar ik heen ga en hoe ik me op een bepaalde dag beweeg, bepaald door een gevoel van flow.

4. Als Spirit beweegt, beweeg dan mee

Een jaar lang bracht mijn jaarlijkse retraite me naar een rommelig huis in de staat New York dat een vriend had aanbevolen. Ik vond het koud en ongemakkelijk – geen warmte tegen de herfstkou en niet genoeg dekens. Toen ik naar de keuken ging om een ​​kopje thee te zetten, vond ik een oneindige verscheidenheid aan theedozen – stuk voor stuk doorspekt met spinnenwebben. Het was meer dan ik aankon. Ik onderbrak mijn reis en kwam de volgende dag thuis. Als ik met iemand had gereisd, was ik misschien in de verleiding gekomen (of overtuigd) om te blijven. In dit geval hoefde ik geen compromis te sluiten. Ik hoefde het niet uit te leggen. Ik kon bewegen met mijn eigen geest.

5. Neem de tijd voor contemplatie

Solo reizen kan allerlei activiteiten en avonturen met zich meebrengen, maar je gaat niet alleen op retraite, tenzij je van plan bent om op zijn minst enige tijd alleen met jezelf door te brengen. Voor mij biedt een ideale retraiteruimte mogelijkheden voor rustige wandelingen, een plek om yoga te beoefenen en een meditatieruimte. Omdat een dagboek mijn favoriete manier is om uit mijn hoofd te komen en mijn hart aan te boren, zijn stille plekken om te zitten en te schrijven essentieel. Als wandelen of zwemmen of een labyrint lopen je helpen om meditatief te voelen, zoek dan naar een retraitelocatie waar die opties beschikbaar zijn.

6. Laat verwachtingen los

Op een gelukkige zomer ontving ik een studiebeurs voor een retraite van een week aan het Omega Instituut. Tegen die tijd was ik een gescheiden alleenstaande moeder, die leefde van het bescheiden salaris van een professor in de vrije kunsten. Een vrije week waar dan ook was een gezegende kans om er even tussenuit te zijn, maar ook een kans om wat schrijfprojecten gedaan te krijgen. Hoewel ik gedisciplineerd genoeg was om de yogalessen in de vroege ochtend te halen, zat ik de meeste middagen op het dek buiten het café met mijn blote voeten op de reling gestut. Niets. Of ik trok me terug in mijn kleine, met wijnranken omhulde huisje, gooide de ramen open om de wind binnen te laten en viel in diepe dutjes, gesust door het gezoem en getjilp van de insecten. Na de eerste paar dagen besefte ik dat mijn gebrek aan motivatie om “iets gedaan te krijgen” het resultaat was van hoe opgebrand ik was door werk en verantwoordelijkheid. Ik liet het idee los dat ik iets moest produceren en wijdde me aan de rest die ik nodig had.

De reden voor terugtrekking

In mijn dagelijks leven heb ik verantwoordelijkheid voor… alles: mezelf, het huis, werktaken, mijn kind en nu mijn ouder. Ik zou de vrijheid om mijn eigen beslissingen te nemen niet opgeven, maar ik geef toe dat er momenten zijn waarop ik een klankbord of een helpende hand zou kunnen waarderen. Dus waarom zou een reis alleen zo voedzaam lijken? Ik denk dat het erop neerkomt dat je beter in je eigen behoeften kunt voorzien.

Of je nu alleen woont, met z’n tweeën of in een gemeenschap, je dagen kunnen druk en vol afleiding zijn. Het is gemakkelijk om de wereld rond te reizen op de tijdlijn van iemand anders en, als je niet oppast, op de agenda van iemand anders. Solo-retraites zijn een tijd om jezelf te herinneren aan je eigen ritmes. Ik stel mezelf gerichte vragen: Wat vind ik leuk? Wat heb ik nodig? Wat bevalt mij? Als ik de juiste plek kies en er genoeg tijd aan besteed, kan ik mijn eigen flow weer vinden.

Of natuurlijk, een solo-retraite test je vermogen om van je eigen gezelschap te genieten, om de stem in je eigen hoofd te tolereren. Maar als je jezelf de tijd en ruimte gunt om wat nuttige introspectie te doen, kom je misschien weg met een gevoel van duidelijkheid en richting. Of misschien niet. Het product van je tijd alleen maakt weinig uit als het je de kans geeft om zelfacceptatie en zelfliefde te oefenen. Het ideale solo-verblijf stelt je in staat om de waarde in te zien van tijd doorbrengen met iemand die zo speciaal is als jij.

---

Tamara Jeffries is hoofdredacteur bij Yoga-dagboek.