“], “filter”: { “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button”} }”>
Krijg volledige toegang tot Outside Learn, onze online onderwijshub met diepgaande yoga-, fitness- en voedingscursussen, wanneer je >”,”name”:”in-content-cta”,”type”:”link”}}” >meld je aan voor Outside+.
Ik kan me de eerste keer dat ik op de mat huilde niet herinneren. Waarschijnlijk omdat het zo vaak is gebeurd dat het voelt als zo’n normaal onderdeel van mijn praktijk.
Toen ik meer dan tien jaar geleden na de bevalling terugkeerde naar yoga, was mijn lichaam een wrak van het dragen van een tweeling die te vroeg arriveerde, drie maanden op de dag nadat mijn moeder was overleden. Depressief en verdrietig huilde ik zowel op de mat als daarbuiten.
Mijn verdriet was de voor de hand liggende oorzaak van die tranen. Maar mijn gehuil op de mat is niet altijd uit verdriet geweest. Of zelfs alles wat ik gemakkelijk kan onderscheiden.
Op dagen dat mijn lichaam voelt alsof het van cement is gemaakt en mijn adem vastzit, spreken mijn tranen tot frustratie. Andere keren sluipen tranen van ontlading naar buiten in een heupopener of een voorwaartse buiging. Soms roept de langdurige overgave in een Yin-houding of de bijna hypnotische toestand die ik aantref in yoga nidra tranen op van onbekende oorsprong. Vaker komen de tranen in Savasana. En soms zijn de tranen omdat een perfecte storm van elementen – de pose, de sfeer, de muziek, de woorden van de leraar – zo diep resoneert.
Yoga bezit het griezelige vermogen om onze gevoelens te ontsluiten, zelfs die waarvan we niet weten dat we ze hebben. Leraren hebben de neiging om de resulterende tranen te verklaren door te zeggen dat we emoties in ons lichaam opslaan en dat onze beoefening die gevoelens kan vrijmaken.
Maar hoe?
Table of Contents
Wat yogadocenten zeggen over huilen tijdens yoga
“Ik herinner me dat ik nieuwsgierig was toen een yogaleraar zei dat we onze ‘problemen in onze weefsels’ opslaan”, zegt yogaleraar Ellen Mosko, die al bijna 20 jaar Yin Yoga-lessen geeft.
Een veel voorkomende verklaring die leraren vaak geven, is dat we mentale en emotionele spanning opbouwen als reactie op het dagelijks leven, en die ervaringen blijven in ons lichaam hangen. Terwijl we ons in het ritme van onze beoefening nestelen door opzettelijk onze ademhaling te vertragen en af te stemmen op de beweging van ons lichaam, verschuiven we van het sympathische zenuwstelsel (bekend als de vecht-, vlucht- of bevriesreactie) naar het parasympathische zenuwstelsel (de kalmerende rust en verteringsreactie).
In deze meer ontspannen toestand, zo luidt de theorie, laten spieren en bindweefsel fysieke en andere opgekropte spanning los. “Studenten beginnen op een subtiel niveau toegang te krijgen tot deze ‘opgeslagen’ emoties wanneer zowel lichaam als geest ontspannen en aandachtig zijn in een yogales”, zegt Mosko.
En dit kan … dingen naar voren brengen.
Wat de wetenschap zegt over huilen tijdens yoga
Het geloof dat emoties in het lichaam worden opgeslagen, is ook aanwezig in de psychologie. In The Body Keeps the Score vertelt psychiater en traumaonderzoeker Bessel van der Kolk observaties uit zijn 30 jaar onderzoek in de neurowetenschappen en klinische therapie met overlevenden van trauma’s. Volgens Van der Kolk is er een ingewikkeld samenspel tussen onze mentale, fysieke en emotionele reactie op trauma.
Zijn observaties brachten hem ertoe te geloven dat onderdrukte emoties zich uiteindelijk manifesteerden als lichamelijke symptomen, en hij begon niet-traditionele behandelingen voor posttraumatische stressstoornis (PTSS) te onderzoeken, waaronder belichaamde beweging zoals yoga en bepaalde vormen van atletische beweging.
Hoewel niet alle tranen gerelateerd zijn aan acuut of chronisch trauma, biedt het onderzoek van Van der Kolk enorm veel inzicht in de relatie tussen onze emoties en ons lichaam. In het bijzonder over het vermogen om onderdrukte emotionele spanning los te laten door bepaalde vormen van beweging, waaronder het beoefenen van yoga.
Hoe je adem verband kan houden met je tranen
Hoewel de exacte mechanismen van hoe yoga in het bijzonder een emotionele reactie kan uitlokken niet worden begrepen, suggereren onderzoek en anekdotisch bewijs dat de adem een integrale rol speelt bij het ontsluiten van onze emoties.
“Uit mijn ervaring met het lesgeven aan tienduizenden mensen gedurende 27 jaar, kan ik met zekerheid zeggen dat ademhalingspatronen de weg naar binnen zijn”, zegt Max Strom, een auteur en ademwerkleraar wiens Tedx Talk over de adem 3,5 miljoen keer is bekeken. ‘Een weg naar binnen onder het pantser dat we ter bescherming dragen. Het is de ultieme tool voor emotionele genezing.”
Op basis van zijn gesprekken met neurowetenschappers zegt Strom dat het nog niet bekend is hoe ademhaling en emoties precies op elkaar inwerken, en waar in de hersenen en het lichaam dit precies gebeurt. “We weten wel dat het zenuwstelsel in elk deel van het lichaam zit en dat is waar we onze emoties ervaren”, zegt hij.
En het lijdt geen twijfel dat de adem het lichaam kan en zal kalmeren door het parasympathische zenuwstelsel te activeren. Wanneer we langzaam en in combinatie met ritmische en belichaamde beweging ademen, wat yoga ons leert, lijkt er een zekere mate van natuurlijke intelligentie in het spel te zijn. “Huilen is geen probleem dat opgelost moet worden”, zegt Strom. “Huilen is genetisch gecodeerd.”
Wat te doen als er tranen zijn
Er kunnen veel complexe redenen zijn waarom je tijdens de yogales tranen kunt ervaren. Het kunnen opgekropte emoties zijn. Het zou de enige tijd kunnen zijn die je in dagen hebt gehad om je emoties te vertragen, te voelen en te verwerken. Het kan de door beweging veroorzaakte afgifte van hormonen zijn, die je emoties kunnen beïnvloeden, legt Melissa Renzi uit, een yogaleraar en gediplomeerd maatschappelijk werker.
Als yogadocent…
“We kunnen de oorzaak van iemands tranen niet aannemen”, zegt Renzi. “Maar yogadocenten hoeven de oorzaak niet te weten om les te geven met op trauma gebaseerde principes.”
Dat begint met niet te proberen de situatie voor studenten te ‘repareren’. In zijn trainingen stelt Strom voor dat leraren zich een paar minuten inhouden voordat ze een student benaderen om steun of een zakdoekje aan te bieden. “Als je voortijdig naar ze toe gaat, trekken ze zich misschien terug en stoppen ze alles weer terug”, zegt hij.
Volgens Strom zijn studenten vaak bang om zichzelf te laten voelen wat er in zit, laat staan om het los te laten. In feite, vervolgt hij, verspillen we vaak enorme hoeveelheden energie aan het proberen onze gevoelens te onderdrukken in de verkeerde overtuiging dat als we ze loslaten, ze ons zullen vernietigen.
In plaats van studenten te benaderen, heeft Renzi een andere aanpak. “Ik gebruik liever ondersteunende taal die benadrukt dat alle emoties en ervaringen welkom zijn”, zegt ze. “Ik speel ook veel rond keuzes, door studenten uit te nodigen om te pauzeren of te bewegen of een ankerpunt te kiezen, zoals de grond of een geluid dat ze horen.” Dit brengt studenten terug naar de fysieke realiteit van het moment en kan hen een gevoel van veiligheid teruggeven.
Maar huilen voelt voor sommige mensen misschien niet veilig. “Kwetsbaar zijn kan onveilig voelen – en eigenlijk zijn – voor mensen van kleur en LGBTQ + -mensen”, zegt Tamika Caston-Miller, een trauma-geïnformeerde yogatrainer. “Historisch gezien heeft kwetsbaarheid geleid tot schade voor QTBIPOC-mensen. Vragen of ze ongewapend en open tegen je zijn, kan een grote vraag om vertrouwen zijn. Heb je dat gebouwd?”
Wat Caston-Miller vooral krachtig heeft gevonden voor traditioneel gemarginaliseerde mensen, is “wanneer een yogaleraar in staat is een container van veiligheid en bondgenootschap te creëren.” Dit wordt in de loop van de tijd bereikt en omvat het verwelkomen en getuigen van studenten en het creëren van een ruimte waar ze worden gerespecteerd zoals ze zijn.
De “vrijheid om eerlijk te bestaan” die volgens Caston-Miller voortkomt uit het deel uitmaken van een bevestigende klas kan transformatief zijn. “Het kan leiden tot momenten waarop we al onze gevoelens loslaten – onze woede, onze wanhoop”, zegt ze. Het creëren van deze bevestigende relatie in de loop van de tijd kan leraren helpen degenen te ondersteunen die bewust door systemisch en ontwikkelingstrauma heen werken, legt ze uit.
Als student…
Als je student bent en merkt dat je begint te huilen, probeer dan niet in paniek te raken. Hoewel het ongemakkelijk of zelfs gênant kan zijn om te huilen tijdens een yogales, is het volkomen normaal. Het is niet nodig om je emoties te onderdrukken of je ervoor te schamen.
“Als je yoga doet, wat de combinatie is van adem en beweging, kan zelfs een simpele afstemming dingen veranderen. En plotseling stroomt je energie gewoon”, legt Todd Norian, oprichter van Ashaya-yogaeen hartgerichte yogapraktijk. Norian stelt voor dat je je tranen benadert via ‘de drie C’s’. Namelijk nieuwsgierigheid, mededogen en moed.
Wees nieuwsgierig
Observeer alle emoties die je ervaart. Het is niet nodig jezelf onder druk te zetten om te begrijpen waarom je huilt of je op een bepaalde manier voelt. Let gewoon op de gevoelens.
Heb compassie
Geef je gevoelens de ruimte en probeer geen weerstand te bieden aan welke emotie dan ook die je ervaart. Geen oordeel. Dit kan helpen bij het normaliseren van het verwerken van alle emoties die bij je opkomen.
Wees moedig
Onderzoeker, verhalenverteller en auteur Brene Brown heeft de afgelopen twee decennia moed, kwetsbaarheid en schaamte onderzocht. Zoals ze uitlegt, is kwetsbaarheid een daad van moed. Het is oké om jezelf toe te staan echt te zijn. Sterker nog, het is essentieel.
Eens flink uithuilen in de klas is misschien precies wat je nodig hebt om opgekropte spanning en frustraties los te laten. Het kan een deel van de zwaarte van die emoties losmaken.
Als er echter moeilijke emoties blijven hangen, overweeg dan om een gediplomeerde therapeut te raadplegen die u kan helpen deze te verwerken. Je yogaleraar is niet toegerust om je te helpen bij het oplossen van ervaringen uit het verleden, hoe deskundig of vriendelijk ook. De rol van yoga kan zijn om bewustzijn te creëren voor wat mogelijk verder moet worden onderzocht in plaats van om een oplossing te bieden. En misschien om te begrijpen hoe de les van het vertragen van je ademhaling, vooral je uitademingen, je kan helpen emoties op de mat te ervaren.
In mijn geval geloof ik dat als ik er niet aan gewend was geraakt pijn door mijn lichaam te verplaatsen, het daar vast zou zijn gebleven. Ik ben gaan vertrouwen op de mat als mijn eigen kleine rechthoekige eiland, een ruimte waar ik de uitdagingen van het leven kan verwerken – of ik nu huil of niet. Daar verschuift altijd iets, ook al weet ik niet noodzakelijkerwijs wat het is. Ik weet gewoon dat ik me meestal beter voel.
Ongeacht wat de wetenschap wel of niet kan verklaren, ik denk dat de herinnering van Strom ons helpt te begrijpen waarom. “Het doel is niet om onszelf in de knoop te leggen. We zitten al in de knoop’, zegt Strom. “Het doel is om de knopen in ons hart te ontwarren.”
Over onze bijdrager
Carrie Havranek is een schrijver over eten en welzijn, yogabeoefenaar en Reiki-meester die in het oosten van Pennsylvania woont.